Minotaur (pół człowiek, pół byk) jest z pewnością znajomy, ale co z Quinotaurem? To było „bestia Neptuna” we wczesnej historii Franków, który podobno przypominał Quinotaur.
Ta tajemnicza mityczna istota została wspomniana tylko w jednym źródle, ale miał być ojcem dynastii władców, których potomkowie wciąż żyją, a nawet pojawili się w Kodzie Leonarda da Vinci.
Merovech, założyciel Merowingów
Frankowie byli plemieniem germańskim, którego przodkowie podróżowali i rządzili częściami dzisiejszej Francji, Niemiec i Belgii. Duchowny Fredegar przypisał ustanowienie rządzącej dynastii Franków, Merowingów, jednej osobie o imieniu Merovech w historii ludu Franków.
Merovech został początkowo wymieniony przez Grzegorza z Tours. Ale zamiast dać Merovechowi potworny rodowód, czyni go śmiertelnikiem, który ustanawia nową królewską dynastię.
Potomek Chlodio?
Zamiast dać mu jakichś godnych uwagi poprzedników, Gregory podkreślił wyczyny swoich następców, zwłaszcza syna Childeryka. Merovech może być powiązany z poprzednim monarchą o imieniu Chlodio, chociaż nie zostało to udowodnione. Co to dokładnie oznacza?
Być może Merovech nie był ze szlachetnego pochodzenia, ale raczej samozwańczym człowiekiem; w każdym razie wydaje się, że potomstwo Merovecha miało większe znaczenie historyczne niż jego przodkowie. Inne relacje, takie jak pisana anonimowo Liber Historiae Francorum (Księga Historii Franków), wyraźnie przypisują Merovechowi Chlodio.
Wspomniany Fredegar idzie jednak inną drogą. Twierdzi, że żona Chlodio urodziła Merowecha, ale jej mąż nie był ojcem; zamiast tego poszła popływać i skojarzyła się z tajemniczym potworem, a „Bestia Neptuna, która przypomina Quinotaur” w morzu. W rezultacie Merovech był albo synem śmiertelnego monarchy, albo potomkiem nadprzyrodzonej bestii.
Kim lub czym był Quinotaur?
Poza podobieństwem etymologicznym, które nosi do "Minotaur," inna słynna bestia, Fredergar's, jest jedynym odniesieniem do Quinotaur w historii, więc nie mamy żadnych prawdziwych środków porównawczych. Niektórzy uczeni sugerują, że: “Kinotaur” był błąd ortograficzny "Minotaur."
Byki nie były szczególnie widoczne w mitach francusko-germańskich, więc sugeruje się, że to stworzenie było inspiracją łacińską. Rzeczywiście, nawet do tego czasu istniała długa tradycja obsadzania Franków jako spadkobierców klasycznego Morza Śródziemnego (a zatem jako prawowitych spadkobierców Rzymian); po wojnie trojańskiej Trojanie i ich sojusznicy podobno uciekli nad Ren, gdzie ich potomkowie ostatecznie zostali Frankami.
Dlaczego Fredegar zasugerował, że Merovech miał za ojca mityczne stworzenie morskie?
Być może Fredegar podnosił Merovech do statusu bohatera. Półmityczne pochodzenie było cechą wielu mitologicznych bohaterów; pomyślmy na przykład o greckim królu Tezeuszu z Aten, który uważał za swego ojca zarówno boga morza Posejdona, jak i śmiertelnego króla Aegeusza.
Innymi słowy, posiadanie ojca potwora morskiego sprawiło, że Merovech – i jego prawdziwi potomkowie, żyjący i rządzący w czasach Gregory'ego i Fredegara – różnili się od tych, którymi rządzili, być może jako półbogowie, a przynajmniej wyświęceni przez Boga.
Niektórzy historycy sugerują, że Merowingowie rzeczywiście byli uważani za… „święci królowie”, jakoś bardziej niż śmiertelni, ludzie, którzy byli święci sami w sobie. Królowie byliby wyjątkowi, być może niezwyciężeni w bitwie.
Autorzy Świętej Krwi, Święty Graal, którzy założyli, że Merowingowie pochodzą od Jezusa – którego ukryta linia krwi migrowała z Izraela do Francji przez Marię Magdalenę – byli wielkimi orędownikami tej teorii. Inni uczeni sugerowali, że ta opowieść była próbą przeanalizowania nazwy „Merowecz”, nadając mu znaczenie „byk morski” lub coś takiego.
Zamiast rozumieć Quinotaura jako mitologiczne usprawiedliwienie dla Merowingów jako świętych królów, niektórzy uważają, że sprawa jest znacznie prostsza. Jeśli Merovech był synem Chlodio z żoną, to był po prostu przeciętnym królem – niczym szczególnym. A jeśli królowa Chlodio urodziła dziecko mężczyźnie, który nie był ani jej mężem, ani mitycznym stworzeniem morskim, to Merovech była nieślubna.
Zamiast sprecyzować, że mityczna istota spłodziła Merovecha, być może kronikarz celowo opuścił pochodzenie króla – a tym samym pochodzenie jego syna Childeryka – niejednoznaczne, ponieważ, jak napisał w artykule Brytyjczyk Ian Wood: „nie było nic szczególnego w narodzinach Childeryka”.
