Historia Kap Dwa, co dosłownie oznacza „dwie głowy”, pojawia się w brytyjskich zapisach z początku XX wieku, a także w różnych zapisach rejsów między XVII a XIX wiekiem. Legenda głosi, że Kap Dwa był dwugłowym olbrzymem Patagonii o wysokości 20 stóp lub 17 metra, który kiedyś mieszkał w dżunglach Argentyny w Ameryce Południowej.
Historia za Kap Dwa
Legenda tego stworzenia zaczyna się w 1673 roku, kiedy olbrzym o długości ponad 12 stóp i dwóch głowach został schwytany przez hiszpańskich żeglarzy i uwięziony na ich statku. Hiszpanie przywiązali go do grotmasztu, ale wyrwał się (będąc olbrzymem) i podczas bitwy doznał śmiertelnej kontuzji. Przebili jego serce włócznią aż do śmierci. Ale wcześniej gigant już pochłonął życie czterech hiszpańskich żołnierzy.
To, co stało się z Kap Dwa, nie jest do końca jasne, ale podobno jego naturalnie zmumifikowane ciało miało być wystawiane w różnych miejscach i na pokazach bocznych. W 1900 roku mumia Kap Dwa weszła na Edwardian Horror Circuit i przez lata była przekazywana z showmana na showmana, ostatecznie wylądowała na Weston's Birnbeck Pier w 1914 roku.
Po spędzeniu następnych 45 lat na wystawie w North Somerset w Anglii, stary Kap Dwa został kupiony przez niejakiego „Lorda” Thomasa Howarda w 1959 roku, a po kilku kolejnych przekazaniach ostatecznie trafił do Baltimore, MD, ze wszystkich miejsc. Teraz spoczywa w dziwacznej kolekcji dziwactw Bob's Side Show w The Antique Man Ltd w Baltimore, należąca do Roberta Gerbera i jego żony. Uważa się, że zmumifikowane szczątki Kap-Dwa to sfabrykowana mistyfikacja historyków, chociaż nadal jest to temat kontrowersyjnej debaty.
Patagończycy
Patagonie lub giganci patagońscy byli rasą gigantycznych ludzi, o których mówi się, że mieszkają w Patagonii i są opisywane we wczesnych sprawozdaniach europejskich. Mówiono, że przekraczały co najmniej dwukrotnie normalny wzrost człowieka, a niektóre relacje podają wzrost od 12 do 15 stóp (3.7 do 4.6 m) lub więcej. Opowieści o tych ludziach zawładnęły europejskimi koncepcjami regionu na około 250 lat.
Pierwsza wzmianka o tych ludziach pochodzi z podróży portugalskiego żeglarza Ferdynanda Magellana i jego załogi, którzy twierdzili, że widzieli ich podczas eksploracji wybrzeża Ameryki Południowej w drodze na wyspy Moluków podczas okrążania świata w latach dwudziestych XVI wieku. Antonio Pigafetta, jeden z nielicznych ocalałych z wyprawy i kronikarz wyprawy Magellana, pisał w swojej relacji o ich spotkaniu z tubylcami dwa razy wyższymi od normalnego człowieka:
„Pewnego dnia nagle zobaczyliśmy na brzegu portu nagiego mężczyznę ogromnej postury, tańczącego, śpiewającego i rzucającego kurz na głowę. Generał kapitan [tj. Magellan] wysłał jednego z naszych ludzi do giganta, aby mógł wykonać te same czynności na znak pokoju. Uczyniwszy to, mężczyzna poprowadził giganta na wysepkę, na której czekał generał-kapitan. Kiedy olbrzym był w obecności generała i naszej, bardzo się dziwił i jednym palcem uniesionym do góry robił znaki, wierząc, że przybyliśmy z nieba. Był tak wysoki, że sięgaliśmy mu tylko do pasa i miał dobre proporcje…”
Później Sebalt de Weert, holenderski kapitan związany z eksploracją wybrzeży Ameryki Południowej i Falklandów na południe od Argentyny w 1600 roku, wraz z kilkoma członkami załogi twierdził, że widział tam członków „rasy olbrzymów”. De Weert opisał szczególny incydent, kiedy był ze swoimi ludźmi na łodziach wiosłujących na wyspę w Cieśninie Magellana. Holendrzy twierdzili, że widzieli siedem dziwnie wyglądających łodzi zbliżających się z pełnymi nagich olbrzymów. Te olbrzymy miały podobno długie włosy i czerwonobrązową skórę i były agresywne w stosunku do załogi.
Czy Kap Dwa jest prawdziwe?
Kap Dwa ma zarówno zwolenników, jak i przeciwników: są there wypychanie prawdy i są ludzie, którzy wierzą, że to jest prawdziwe ciało. Jeśli chodzi o „prawdziwą” stronę, kilka źródeł nie podaje żadnych oczywistych dowodów na taksydermię. Jedno ze źródeł twierdzi, że studenci Uniwersytetu Johnsa Hopkinsa wykonali rezonans magnetyczny ciała Kapa Dwa.
Zgodnie z artykułem w Fortean Times, Frank Adey pamięta, że widział go w Blackpool około 1960 roku. „Nie było śladów szwów ani innych „stawów”, chociaż ciało było w dużej mierze nagie. W latach 1930. XX wieku dwóch lekarzy i radiolog podobno zbadali go w Weston i nie znaleźli żadnych percepcyjnych dowodów na to, że jest podróbką”.
Jednak sprzeczne historie pochodzenia i status Kap Dwa jako atrakcji pobocznej oczywiście natychmiast podważają jego wiarygodność w niektórych punktach. Uważamy, że gdyby to naprawdę była mumia olbrzyma, powinna być wystawiona w renomowanym muzeum i powinna zostać lepiej przeanalizowana przez dzisiejszych naukowców głównego nurtu. Wygląda na to, że analiza DNA Kap Dwa nie została jeszcze przeprowadzona. Tak długo, jak te testy nie są wykonywane, mumia Kap Dwa pozostaje całkowicie owiana tajemnicą.
