Analiza dwuostrzowego drewnianego kija do rzucania, odkrytego w Schöningen w Niemczech 30 lat temu, wykazała, że przed użyciem go do polowania na zwierzęta był on oskrobywany, sezonowany i piaskowany. Badania te wykazały, że pierwsi ludzie mieli bardziej zaawansowany zestaw umiejętności obróbki drewna, niż wcześniej sądzono.
Z badań wynika, że umiejętność tworzenia lekkiej broni umożliwiła polowanie na zwierzynę średniej i małej wielkości jako działalność grupową. Używanie kijów do rzucania jako narzędzia do polowania mogło być wydarzeniem społecznym, w tym dzieci.
Badania prowadziła dr Annemieke Milks z Wydziału Archeologii Uniwersytetu w Reading. Według niej odkrycie drewnianych narzędzi zmieniło nasze postrzeganie prymitywnych ludzkich działań. To niezwykłe, że ci pierwsi ludzie posiadali tak wielką dalekowzroczność i wiedzę w zakresie drewna, wykorzystując nawet wiele z tych samych technik obróbki drewna, które są nadal stosowane w dzisiejszych czasach.
Potencjał całej społeczności do udziału w polowaniach mógł zostać zwiększony dzięki tym lekkim kijom do rzucania, które są łatwiejsze w obsłudze niż cięższe włócznie. Mogło to pozwolić dzieciom ćwiczyć z nimi rzucanie i polowanie.
Dirk Leder, jeden z autorów, zauważył, że ludzie z Schöningen stworzyli ergonomiczne i aerodynamiczne narzędzie ze świerkowej gałęzi. Aby to osiągnąć, musieli ciąć i usuwać korę, kształtować ją, zeskrobywać warstwę, sezonować drewno, aby zapobiec pękaniu lub wypaczaniu oraz szlifować, aby ułatwić obróbkę.
W 1994 roku w Schöningen odkryto kij o długości 77 cm wraz z innymi narzędziami, takimi jak włócznie do rzucania, włócznie do pchnięć oraz dodatkowy kij do rzucania o podobnej wielkości.
W nowym badaniu podwójnie zakończony kij do rzucania został zbadany w niezwykle dokładny sposób. To narzędzie prawdopodobnie służyło wczesnym ludziom do polowania na średniej wielkości zwierzynę łowną, taką jak jelenie i sarny, a także szybkie małe zwierzęta, w tym trudne do schwytania zające i ptaki.
Wcześni ludzie mogli rzucać kijami ruchem obrotowym, podobnie jak bumerang, na odległość około 30 metrów. Mimo że obiekty te były lekkie, nadal mogły powodować śmiertelne uderzenia ze względu na dużą prędkość, z jaką mogły zostać wystrzelone.
Precyzyjnie wykonane groty i wypolerowana obudowa, a także oznaki zużycia wskazują, że ten element był używany wielokrotnie, a nie wyprodukowany w pośpiechu, a następnie zapomniany.
Thomas Terberger, główny badacz, stwierdził, że sfinansowana przez Niemiecką Fundację Badawczą wszechstronna ocena drewnianych artefaktów z Schöningen dostarczyła przydatnej nowej wiedzy i że wkrótce spodziewane są bardziej stymulujące dane na temat prymitywnej drewnianej broni.
Badanie zostało opublikowane w czasopiśmie PLoS ONE lipca 19, 2023.
