In 2011 vonden paleontologen een goed bewaard gebleven fossiel van een vierpotige amfibische voorouder van walvissen genaamd Peregocetus pacificus - een ontdekking die een nieuw licht werpt op de overgang van zoogdieren van land naar de oceaan.
De voorouders van walvissen en dolfijnen liepen ongeveer 50 miljoen jaar geleden op aarde in de regio's die nu het Indiase subcontinent vormen.
Paleontologen vonden eerder gedeeltelijke fossielen van de soort in Noord-Amerika die 41.2 miljoen jaar oud waren, wat suggereert dat de walvisachtigen tegen die tijd het vermogen hadden verloren om hun eigen gewicht te dragen en over de aarde te lopen.
Dit specifieke nieuwe exemplaar, beschreven in een studie gepubliceerd in het tijdschrift Current Biology van april 2019, was 42.6 miljoen jaar oud en leverde nieuwe informatie op over de evolutie van walvisachtigen.
Het fossiel werd ongeveer een kilometer landinwaarts gevonden van de Pacifische kust van Peru, bij Playa Media Luna.
Zijn kaken graasden door de woestijngrond en tijdens opgravingen vonden de onderzoekers de onderkaak, tanden, wervels, ribben, delen van voor- en achterpoten, en zelfs de lange vingers van de walvisvoorouder die waarschijnlijk met zwemvliezen waren.
Op basis van zijn anatomie kwamen de wetenschappers tot de conclusie dat deze walvisachtige van ongeveer vier meter lang zowel kon lopen als zwemmen.
Volgens de hoofdauteur Olivier Lambert van het Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen, "vertoonde een deel van de staartwervels gelijkenissen met die van hedendaagse semi-aquatische zoogdieren zoals otters."
"Dit zou dus een dier zijn geweest dat zijn staart in toenemende mate zou gaan gebruiken om te zwemmen, wat het onderscheidt van oudere walvisachtigen in India en Pakistan", aldus Lambert.
Stukken van vierpotige walvissen werden eerder gevonden in Egypte, Nigeria, Togo, Senegal en de Westelijke Sahara, maar ze waren zo versnipperd dat het onmogelijk was om met zekerheid te concluderen of ze konden zwemmen.
"Dit is het meest complete exemplaar dat ooit is gevonden voor een vierpotige walvis buiten India en Pakistan", zei Lambert.
Als de walvis in Peru kon zwemmen als een otter, veronderstelden de onderzoekers dat hij waarschijnlijk de Atlantische Oceaan overstak van de westkust van Afrika naar Zuid-Amerika. Als gevolg van continentale drift was de afstand de helft van die van vandaag, ongeveer 800 mijl, en de oost-west stroming van die tijd zou hun reizen hebben vergemakkelijkt.
Deze bevinding zou een andere hypothese, volgens welke walvissen via Groenland Noord-Amerika bereikten, minder waarschijnlijk maken.
Het Pisco-bekken, voor de zuidkust van Peru, bevat waarschijnlijk talloze fossielen, gezien de uitstekende omstandigheden voor bewaring. Paleontologen gaan ervan uit dat "ze werk hebben voor ten minste de komende 50 jaar."
Dit verhaal is niet bewerkt door MRU.INK medewerkers en wordt automatisch gegenereerd op basis van een gesyndiceerde feed.
