Praktyka alchemii sięga czasów starożytnych, ale samo słowo pochodzi dopiero z początku XVII wieku. Pochodzi od arabskiego kimiya i wcześniejszej perskiej frazy al-kimia, co oznacza „sztuka transmutacji metali”— innymi słowy, zmiana jednego metalu w drugi.
W myśleniu alchemicznym metale były doskonałymi archetypami reprezentującymi podstawowe właściwości całej materii. Były również przydatne — alchemicy potrafili zamieniać metale nieszlachetne, takie jak żelazo czy ołów, w złoto, srebro lub miedź, mieszając je z innymi substancjami i podgrzewając je ogniem.
Alchemicy wierzyli, że te procesy ujawniły coś o naturze materii: uważano, że ołów jest słabą wersją Saturna; Żelazo, Mars; Miedź, Wenus; i tak dalej. Poszukiwanie „eliksiru życia” trwa do dziś wśród biologów i biotechnologów, którzy próbują zrozumieć, jak starzeją się komórki i organizmy.
Był kiedyś średniowieczny alchemik o imieniu Paracelsus, który wierzył, że można stworzyć sztucznie stworzone „zwierzę racjonalne”, czyli istotę ludzką, którą nazwał homunculusem. Według Paracelsusa „homunkulus ma wszystkie kończyny i cechy dziecka urodzonego przez kobietę, z wyjątkiem znacznie mniejszych”.
Alchemia była praktykowana przez kilka cywilizacji starożytnych, od Chin po starożytną Grecję, migrujących do Egiptu w okresie hellenistycznym. Później, około połowy XII wieku, został sprowadzony z powrotem do Europy dzięki łacińskim przekładom tekstów arabskich.
W alchemii są cztery główne cele. Jednym z nich byłaby „transmutacja” gorszych metali w złoto; drugi, aby otrzymać „Eliksir Długiego Życia”, lekarstwo, które wyleczy wszystkie choroby, nawet najgorsze ze wszystkich (śmierć) i zapewni długie życie tym, którzy go spożyją.
Oba cele można było osiągnąć dzięki zdobyciu Kamienia Filozoficznego, mistycznej substancji. Trzecim celem było stworzenie sztucznego życia ludzkiego, homunkulusa.
Są badacze, którzy identyfikują Eliksir Długiego Życia jako substancję wytwarzaną przez sam organizm człowieka. Źródłem tej nieznanej substancji zwanej „Adrenochromem” są gruczoły adrenaliny z żywego organizmu ludzkiego. Odniesienia do tej tajemniczej substancji znajdują się również w tradycji Tai Chi Chuan.
Elżbieta Batory, osławiona hrabina Krwi, była siedemnastowieczną węgierską szlachcianką, która systematycznie mordowała niezliczoną ilość młodych pokojówek (według wszystkich 17), nie tylko torturując je, ale także biorąc ich krew do spożycia i kąpiąc się, aby zachować młodość.
Termin homunkulus pojawia się po raz pierwszy w pismach alchemicznych przypisywanych Paracelsusowi (1493 – 1541), szwajcarsko-niemieckiemu lekarzowi i filozofowi, rewolucjonistce swoich czasów. W jego pracy „De natura rerum” (1537), zarys swojej metody tworzenia homunkulusa, pisał:
„Niech nasienie człowieka samo gnije w zapieczętowanym dyniowatym z najwyższym stopniem gnicia venter equinus [końskiego łajna] przez czterdzieści dni lub aż w końcu zacznie żyć, poruszać się i niepokoić, co można łatwo zauważyć …Jeśli teraz, po tym, jest codziennie karmione i karmione ostrożnie i rozważnie [tajemnicą] ludzkiej krwi… staje się odtąd prawdziwym i żywym niemowlęciem, mającym wszystkie członki dziecka zrodzonego z kobiety, ale znacznie mniejsze.”
Istnieją nawet pozostałości średniowiecznego pisma, które przetrwały do dnia dzisiejszego, zawierające składniki potrzebne do stworzenia homunkulusa i jest to dość dziwaczne.
Istnieją inne sposoby na zrobienie homunkulusa, ale żaden nie jest tak kłopotliwy i prymitywny jak te. Wchodząc głębiej w mistycyzm, tworzenie tych potworów staje się znacznie bardziej ezoteryczne i enigmatyczne, do tego stopnia, że tylko wtajemniczeni naprawdę rozumieją to, co zostało powiedziane.
Po czasach Paracelsusa homunkulus nadal pojawiał się w pismach alchemicznych. Christiana Rosenkreutza „Małżeństwo chemiczne” (1616) kończy się na przykład stworzeniem męskiej i żeńskiej formy znanej jako para homunculusów.
Tekst alegoryczny sugeruje czytelnikowi, że ostatecznym celem alchemii nie jest chryzop, ale raczej sztuczne generowanie ludzkich form.
W 1775 r. hrabia Johann Ferdinand von Kufstein wraz z księdzem włoskim księdzem Geloni stworzyli dziesięć homunculusów zdolnych do przewidywania przyszłości, których von Kufstein przechowywał w szklanych pojemnikach w swojej loży masońskiej w Wiedniu.
Homunculusy to bardzo pożyteczne sługi, zdolne nie tylko do przemocy fizycznej, ale także do wielu magicznych zdolności.
W większości przypadków homunkulusy są bardzo lojalnymi sługami, nawet zabijającymi na rozkaz, jeśli alchemik tak rozkazał. Istnieje jednak wiele opowieści o alchemikach, którzy traktują swoje dzieło lekkomyślnie, do tego stopnia, że homunkulus zwraca się przeciwko swojemu panu w najbardziej dogodnym momencie, zabijając ich lub sprowadzając wielką tragedię do ich życia.
Dziś nikt nie wie na pewno, czy homunkulus kiedykolwiek istniał. Niektórzy uważają, że zostały stworzone przez czarodzieja lub czarownika, podczas gdy inni twierdzą, że są wynikiem nieudanego eksperymentu szalonego naukowca.
Na przestrzeni lat było wiele obserwacji homunculusa, nawet w czasach współczesnych. Niektórzy twierdzą, że wyglądają jak miniaturowi ludzie, podczas gdy inni opisują ich jako zwierzęta, a nawet potwory. Mówi się, że są bardzo szybkie i zwinne oraz z łatwością wspinają się po ścianach i sufitach.
Mówi się, że homunkulusy są bardzo inteligentne i potrafią komunikować się z ludźmi. Mówi się również, że są bardzo psotne i lubią płatać ludziom figle.
Pod koniec historii nie ma sposobu, aby wiedzieć na pewno, czy istnieje homunkulus. Jego istnienie wciąż pozostaje tajemnicą. Jednak idea sztucznego stworzenia człowieka od wieków fascynowała ludzi, a nawet zainspirowała niektórych naukowców do podjęcia próby stworzenia takiego stworzenia.
Tak więc, niezależnie od tego, czy homunkulus rzeczywiście istnieje, czy nie, pomysł jest zdecydowanie interesujący i jest z pewnością możliwe, że takie stworzenie mogłoby istnieć gdzieś na świecie; a historie i obserwacje o nich na przestrzeni lat mogą być mimo wszystko prawdziwe.
