In 1927 viel Eben Byers, een rijke Amerikaanse socialite, atleet, industrieel en afgestudeerd aan Yale College, van het bed van een trein en verwondde zijn arm, wat zijn prestaties in de sport en zijn dagelijkse activiteiten zou hebben aangetast. Om de pijn te verzachten, schreef een dokter hem een drankje voor genaamd 'Radithor'.
Radithor – een remedie voor de levende doden!
Aan het begin van de 1900e eeuw geloofde men dat het radioactieve element radium zeer geneeskrachtige eigenschappen had. JJ Thompson, de man die het elektron ontdekte, schreef in 1903 over de aanwezigheid van radioactiviteit in bronwater. Dit leidde tot de ontdekking dat veel van 's werelds beroemdste gezondheidsbronnen radioactief waren als gevolg van "radiumemanatie" - radongas - in de grond waar het water stroomde.
Dit werd toen algemeen aanvaard in de wetenschappelijke gemeenschap. Ze geloofden dat de straling die uit de bronnen kwam verantwoordelijk was voor de genezende krachten en therapeutische effecten.
Als gevolg hiervan werd het radiumwater, Radithor genaamd, van 1918 tot 1928 vervaardigd door de Bailey Radium Laboratories, Inc. uit East Orange, New Jersey. De eigenaar van het bedrijf en het hoofd van de laboratoria was William JA Bailey, een drop-out van Harvard College, die geen arts was. Er werd geadverteerd als "Een remedie voor de levende doden" net zoals "Eeuwige zonneschijn". Er werd beweerd dat het dure product impotentie en andere kwalen zou genezen, waaronder chronische diarree, pijn als gevolg van verwondingen, krankzinnigheid, veroudering, enzovoort.
Radithor werkte prima
Door toeval of placebo verdween de pijn van Byers en hij schreef het toe aan de wonderbaarlijke genezing van Radithor, die in wezen radiografisch verdund was in water. Het bestond uit drievoudig gedestilleerd water met minimaal 1 microcurie elk van de radium 226 en 228 isotopen.
Daarna overtuigde Byers zichzelf van de enorme voordelen van de drank en ging verder met het sturen van dozen met het product naar collega's en vriendinnen. Hij gaf zelfs Radithor aan zijn paarden. Zelf beweerde hij 1,400 flesjes van 15 ml te hebben gedronken (wat erg duur was). Het werkte echt prima.
Tot..
Na een paar jaar zou Byers de meest bizarre en ellendige periode van zijn leven doormaken. Hij begon af te vallen, had hoofdpijn en veel van zijn tanden begonnen uit te vallen: de hele bovenkaak van Byer behalve twee voortanden, en het grootste deel van zijn onderkaak viel er gewoon uit. Al het resterende botweefsel van zijn lichaam viel uiteen en er vormden zich gaten in zijn schedel. Hij wist dat zijn zaak terminaal was weken voordat hij op 51-jarige leeftijd stierf, toen er nog maar zes van zijn boventanden in zijn lichaam zaten.
Byers stierf op 31 maart 1932 aan radiumvergiftiging en verschillende soorten kanker, ook als een onvermijdelijk gevolg van het gebruik van Radithor.
Wat er daarna gebeurde?
Gedurende de volgende decennia had de radioactieve charlatanisme-industrie nog steeds haar nut op medisch gebied doen gelden en probeerde ze geleidelijk uit te breiden naar de markt. Maar toen het lichaam van Byers in 1965 werd opgegraven voor studie, schokte dat de medische wereld.
De overblijfselen van Byers waren nog steeds zeer radioactief en werden gemeten op 225,000 becquerel (1 becquerel = één kern vervalt per seconde). Ter vergelijking: de ongeveer 0.0169 g kalium-40 die in een typisch menselijk lichaam aanwezig is, produceert ongeveer 4,400 becquerel. Als we het hebben over radioactiviteit in voedingsproducten, is 3,700 becquerel (bq) per kilogram vlees een groot aantal en bijgevolg als dodelijk beschouwd.
Na de dood van Byers hebben veel andere doktoren getuigd van de schadelijke effecten van straling; en deze schokkende vondst leidde tot de versterking van de Voedsel- en Warenautoriteit bevoegdheden en de ondergang van de meeste op straling gebaseerde octrooigeneesmiddelen. Om de gezondheidsrisico's voor andere mensen te minimaliseren, moest Byers in een loden kist worden begraven.
Wat is er met de uitvinder gebeurd?
Aan de andere kant stond de uitvinder van Radithor, William JA Bailey, er voortdurend op (zelfs na de ellendige dood van Byers) dat zijn drankje veilig was totdat hij stierf aan blaaskanker, in 1949. Toen ook medische onderzoekers 20 jaar later zijn lichaam opgraven, ze ontdekten dat zijn ingewanden waren geteisterd door straling en dat zijn stoffelijk overschot nog warm was!
