De vallei van Isdalen, die in de buurt van de Noorse stad Bergen ligt, staat bij de lokale bevolking vaak bekend als de "dodenvallei" niet alleen omdat veel kampeerders af en toe in de bergen in de regio omkomen, maar ook omdat in de middeleeuwen de verraderlijke hellingen waren een populaire plek voor zelfmoorden. Op 29 november 1970 werd de bijnaam echter nog relevanter toen een familie die door het gebied slenterde een angstaanjagende ontdekking deed.
De eerste politieagenten die ter plaatse kwamen, merkten dat er in de vallei een onmiskenbare geur van brandend vlees hing. Toen ze de site nauwkeuriger analyseerden, realiseerden ze zich dat de bron van de geur het lichaam was van een vrouw die vastzat tussen verschillende grote rotsen. Het lichaam was zo erg verkoold dat het volledig onherkenbaar was, hoewel de rug op mysterieuze wijze intact bleef.
Een autopsie zou later uitwijzen dat de vrouw nog in leven had kunnen zijn toen haar lichaam begon te branden, ondanks dat er meer dan 50 slaappillen in haar maag werden gevonden. Daarnaast waren er ook verschillende andere vreemde elementen op de plaats delict. Hoewel de kleding van de vrouw bijvoorbeeld ook zwaar verbrand was, merkten onderzoekers op dat de tags strategisch waren doorgesneden.
Haar bezittingen, waaronder sieraden en een horloge, waren verwijderd en specifiek rond het lichaam van het slachtoffer geplaatst, wat voor een van de eerste onderzoekers die ter plaatse kwam, onderdeel leek te zijn van 'een soort ceremonie'. Dit zou echter slechts het begin zijn van wat het grootste mysterie in de Noorse geschiedenis zou worden.
Het uitvoeren van onderzoeken
Zelfs met alle publiciteit over de zaak, kon de lokale politie niet verder gaan met het identificeren van de vrouw die alleen bekend was geworden als "de vrouw van Isdalen", vanwege de vallei waarin ze werd gevonden. Er was zelfs enige vooruitgang in de zaak toen haar vingerafdrukken overeenkwamen met bagage die op het treinstation van Bergen was gevonden, maar in plaats van de naam en afkomst van de vrouw te verduidelijken, bracht de inhoud van de koffer de politie alleen maar verder in verwarring.
Er werden kleren, een dagboek en een ansichtkaart gevonden, maar er was niets heel relevants. In de praktijk bleek alles wat de vrouw kon identificeren met opzet te zijn verwijderd. De ansichtkaart leidde de politie naar de Italiaanse fotograaf die hem had weggegeven. De fotograaf vertelde de onderzoekers destijds dat hij een keer met de vrouw had gegeten, maar maakte duidelijk dat hij haar daarvoor niet kende. Met uitzondering van dit rapport kon hij de politie geen bruikbare informatie verstrekken.
Toen agenten het dagboek onderzochten, vonden ze enkele gecodeerde delen. Rond deze tijd waren er al berichten dat de vrouw aantekeningen had gemaakt tijdens een militaire test van nieuwe raketten in het westen van Noorwegen, wat zou kunnen duiden op spionage, maar dat aspect van het onderzoek leverde niets op. Naast de alledaagse voorwerpen die elke reiziger zou dragen, bevatte de bagage van de "Vrouw van Isdalen" ook enkele pruiken en munten uit verschillende landen.
Pas na veel onderzoek slaagde de politie er uiteindelijk in om de oorsprong van sommige items in de bagage te achterhalen en ging ze door met het ondervragen van winkeliers en andere getuigen die contact hadden gehad met de vrouw van Isdalen.
Het getuigenverslag en de politieversie
Getuigen die door de politie werden verhoord, zeiden dat ze zelfs een elegante, goedgeklede vrouw zagen die heel goed Engels sprak, maar met een soort accent. Ze had ingecheckt in een hotel, maar gebruikte waarschijnlijk een valse naam.
Uit dit verslag konden onderzoekers vaststellen dat de naamloze vrouw door Noorwegen en Europa had gereisd. Ze begon verschillende aliassen en valse paspoorten te gebruiken om in hotels in te checken. Ook waren de codes in het dagboek waarschijnlijk gerelateerd aan de plaatsen die de vrouw had bezocht. Helaas eindigde hier het onderzoek.
Zonder verdere aanwijzingen verklaarde de politie Isdalen's Woman uiteindelijk zelfmoord (vanwege de slaappillen die tijdens de autopsie werden gevonden), hoewel er geen duidelijke verklaring was voor de opzettelijke verbranding van het lichaam en de afgelegen locatie waar ze was gevonden. De vrouw kreeg in 1971 een katholieke begrafenis en de zaak werd ondanks veel onbeantwoorde vragen afgewezen.
Een nieuw onderzoek een mogelijke oplossing voor de zaak
Decennia later wordt de mysterieuze dood van de Vrouw van Isdalen opnieuw onderzocht, dankzij de grote vooruitgang die sinds de jaren zeventig is geboekt op het gebied van forensische wetenschap, waaronder DNA-testen en isotopenanalyse.
De kin van de verbrande vrouw werd in 1971 niet samen met de rest van haar lichaam begraven. In feite werd het in politiedossiers achtergelaten voor mogelijke toekomstige analyse. Hieruit en de bezittingen van het slachtoffer konden onderzoekers, uitgerust met moderne apparaten, een tijdlijn schetsen die aangaf dat de vrouw voor of tijdens de Tweede Wereldoorlog vanuit Centraal- of Oost-Europa (mogelijk Frankrijk of Duitsland) was verhuisd.
Haar afkomst, gecombineerd met het feit dat getuigenverklaringen zeggen dat ze meerdere talen sprak, leidde tot de populaire theorie dat de Vrouw van Isdalen een spion was. In feite was Noorwegen het toneel van veel spionage tijdens de Koude Oorlog, aangezien het precies aan de frontlinie tussen Rusland en het Westen lag. De vrouw van Isdalen stierf echter op mysterieuze wijze, waarschijnlijk omdat degene die haar vermoordde er goed op toezag dat ze nooit werd geïdentificeerd.
Hoewel dit kan betekenen dat haar volledige verhaal misschien nooit bekend zal worden, hopen onderzoekers dat ze op zijn minst haar familieleden kunnen vinden, zodat ze eindelijk op een meer waardige manier in vrede kan rusten.
