In dat verre verleden was Nebraska een met gras begroeide savanne. Bomen en struiken sierden het landschap. Het leek waarschijnlijk op het huidige Serengeti National Park in Oost-Afrika. De waterpoelen trokken prehistorische dieren aan tussen de hoge graslanden van Nebraska. Van paarden tot kamelen en neushoorns, met wilde honden die in de buurt opdoemen, dieren zwierven door het savanne-achtige gebied.
Toen, op een dag, veranderde alles. Honderden kilometers verderop barstte een vulkaan in het zuidoosten van Idaho uit. Binnen enkele dagen bedekten tot wel zestig centimeter as delen van het huidige Nebraska.
Sommige dieren stierven onmiddellijk, verteerd door as en ander puin. De meeste dieren leefden nog enkele dagen, terwijl hun longen as opslokten terwijl ze de grond doorzochten naar voedsel. Binnen een paar weken was het noordoosten van Nebraska verstoken van dieren, op een paar overlevenden na.
Meer dan 12 miljoen jaar later, in 1971, werd een fossiel gevonden in Antelope County, vlakbij het stadje Royal. De schedel van een babyneushoorn werd ontdekt door een Nebraska-paleontoloog genaamd Michaël Voorhies en zijn vrouw tijdens het verkennen van de omgeving. Het fossiel werd blootgelegd door erosie. Kort daarna begon het onderzoek in het gebied.
Het bleek dat vogels en schildpadden snel stierven omdat hun skeletten op de bodem van de as lagen, precies op de zandbodem van de drinkplaats. Andere dieren komen in lagen voor.
Boven de vogels en schildpadden liggen sabeltandherten ter grootte van een hond. Dan vijf soorten paarden ter grootte van een pony, sommige met drie tenen. Daarboven zijn overblijfselen van kamelen. Bovenop staan allemaal de grootste, de neushoorns, in een enkele laag. Dit alles is begraven onder ongeveer 2.5 meter (8 voet) as. Het moet in het water zijn geblazen en de doden hebben bedekt.
Fossielen in het asbed zijn heel. Ze zijn niet platgedrukt. Hun botten zitten allemaal nog op hun plaats. Ze zijn ook kwetsbaar. De meeste fossielen ontstaan wanneer grondwater in botten en tanden trekt. Na verloop van tijd vullen mineralen uit het water de gaten op en vervangen zelfs een deel van het oorspronkelijke bot. Het resultaat is een hard, rotsachtig fossiel dat de tand des tijds kan doorstaan.
Hier sloot de as de skeletten echter uiteindelijk af van water. Nadat de drinkplaats was opgedroogd, liet de superfijne as geen ruimte tussen de deeltjes voor nieuw water om naar binnen te sijpelen. De as beschermde de botten en bewaarde ze in hun oorspronkelijke posities. Maar ze mineraliseerden niet veel. Wanneer wetenschappers de as om hen heen verwijderen, beginnen deze botten af te brokkelen.
Binnen een paar jaar, toen er meer ontdekkingen werden gedaan, groeide de fossiele vindplaats uit tot een toeristische attractie. Tegenwoordig bezoeken mensen Ashfall Fossil Beds State Historical Park om honderden fossielen van 12 diersoorten te bekijken, waaronder vijf soorten paarden, drie soorten kamelen en een sabeltandhert. De beruchte sabeltandkat blijft een droomontdekking.
Bezoekers bekijken fossielen in de Hubbard Rhino Barn, een 17,500 vierkante meter grote faciliteit die de fossielen beschermt terwijl bezoekers over een promenade kunnen dwalen. Kiosken geven informatie over fossielen die zich in specifieke gebieden bevinden.
