De Appalachian Trail, die meer dan 2,000 kilometer beslaat en 14 staten beslaat, trekt avonturiers van over de hele wereld aan die op zoek zijn naar de spanning en uitdaging van wandelen door de adembenemende wildernis. Dit pittoreske pad herbergt echter ook een groot aantal gevaren en mysteries.
Eén van die mysteries draait om de verdwijning van Geraldine Largay, een 66-jarige gepensioneerde luchtmachtverpleegster, die in haar eentje een tocht door de lucht maakte. Appalachian Trail in de zomer van 2013. Ondanks haar uitgebreide wandelervaring en zorgvuldige planning verdween Largay spoorloos. Dit artikel gaat dieper in op de verbijsterende zaak van Geraldine Largay, haar wanhopige strijd van 26 dagen om te overleven, en de vragen die het oproept over veiligheidsmaatregelen onderweg.
Het avontuur begint
Geraldine Largay, liefkozend Gerry genoemd, was geen onbekende in langeafstandswandelen. Nadat ze talloze paden in de buurt van haar huis in Tennessee had verkend, besloot ze zichzelf uit te dagen met het ultieme avontuur: wandelen over de hele lengte van de Appalachian Trail. Met de steun en aanmoediging van haar man begon ze in juli 2013 aan haar trektocht.
Afwijkend van het spoor
Largay's reis nam een onverwachte wending op de ochtend van 22 juli 2013. Terwijl ze alleen aan het wandelen was, week ze van het pad af om een afgelegen plek te vinden om zichzelf te ontlasten. Ze wist niet dat deze tijdelijke omweg zou leiden tot haar verdwijning en een wanhopige strijd om te overleven.
Een wanhopig pleidooi
Twee weken nadat ze van het pad was afgedwaald, liet Largay een hartverscheurend pleidooi achter in haar notitieboekje. Gedateerd op 6 augustus 2013, waren haar woorden een beklijvende boodschap aan de wereld:
“Als je mijn lichaam vindt, bel dan alsjeblieft mijn man George en mijn dochter Kerry. Het zal de grootste vriendelijkheid voor hen zijn om te weten dat ik dood ben en waar je me hebt gevonden - ongeacht hoeveel jaar vanaf nu. —Geraldine Largay
Op de dag dat ze verdween, was George Largay niet ver van haar verblijfplaats verwijderd. Hij was naar de Route 27 Crossing gereden, een rit van 22 kilometer vanaf het asiel waar ze het laatst was gezien. Ze had geprobeerd het 2,168 mijl lange Appalachian-pad te voltooien en had al meer dan 1,000 mijl afgelegd.
In overeenstemming met de traditie van het langeafstandswandelen had Largay zichzelf een trailnaam gegeven, die toevallig "Inchworm" was. George had de kans om zijn vrouw af en toe te ontmoeten om haar van voorraden te voorzien en wat tijd met haar door te brengen.
De uitgebreide zoekactie
De verdwijning van Largay leidde tot een massale zoek- en reddingsactie, waarbij honderden vrijwilligers en professionals het gebied rond de Appalachian Trail doorzochten. In de daaropvolgende weken omvatte het zoekteam ook vliegtuigen, staatspolitie, parkwachters van het nationale park en brandweerkorpsen. Helaas verduisterde de hevige regenval van die weken het pad, waardoor het zoeken moeilijker werd. Ze achtervolgden wandeltips, speurden zijpaden af en lieten honden zoeken. Ondanks hun uiterste toegewijde inspanningen bleef Largay meer dan twee jaar ongrijpbaar.
Twijfelachtige reactie en veiligheidsmaatregelen
De ontdekking van de overblijfselen van Largay in oktober 2015 deed vragen rijzen over de reactie van zoek- en reddingsteams en de algehele veiligheidsmaatregelen op de Appalachian Trail. Sommige critici voerden aan dat de zoekinspanning grondiger had moeten zijn, terwijl anderen de noodzaak benadrukten van verbeterde communicatiemiddelen en infrastructuur langs het pad.
De laatste 26 dagen
Largay's tent, samen met haar dagboek, werd ongeveer drie kilometer van de Appalachian Trail ontdekt. Het dagboek gaf een glimp van haar wanhopige strijd om te overleven tijdens haar laatste dagen. Het onthulde dat Largay erin was geslaagd om minstens 26 dagen te overleven nadat hij verdwaald was, maar uiteindelijk bezweek aan blootstelling, gebrek aan voedsel en water.
In de documenten is te zien dat Largay een poging deed haar man te sms'en toen ze verdwaalde tijdens het wandelen. Die dag om 11 uur stuurde ze een bericht met de tekst: “In somm trouble. Ging van het pad af om naar br te gaan. Nu verloren. Kun je bellen AMC tot c als een spoorbeheerder mij kan helpen. Ergens ten noorden van Woods Road. XOX.”
Helaas heeft de tekst het nooit gehaald vanwege slechte of onvoldoende mobiele service. In een poging een beter signaal te krijgen, ging ze hogerop en probeerde in de daaropvolgende 10 minuten nog 90 keer hetzelfde bericht te verzenden, voordat ze zich ging settelen voor de nacht.
De volgende dag probeerde ze om 4.18 uur tevergeefs opnieuw te sms'en en zei: "Verloren sinds gisteren. Off trail 3 of 4 mijl. Bel de politie voor wat te doen pls. XOX.” De volgende dag was George Largay bezorgd geworden en begon de officiële zoektocht.
Er is een lichaam gevonden
In oktober 2015 kwam een boswachter van de Amerikaanse marine iets vreemds tegen: een 'mogelijk lichaam'. Luitenant Kevin Adam schreef destijds over zijn gedachten en zei: "Het had een menselijk lichaam kunnen zijn, dierlijke botten, of als het een lichaam was, zou het dan Gerry Largay kunnen zijn?"
Toen hij ter plaatse kwam, verdwenen Adams twijfels. “Ik zag een platgeslagen tent, met daarbuiten een groene rugzak en een menselijke schedel met daaromheen wat ik dacht dat een slaapzak was. Ik was er 99% zeker van dat dit van Gerry Largay was.”
“De camping was moeilijk te zien, tenzij je er vlak naast stond.” — Luitenant Kevin Adam
De camping was weggestopt in een dicht bebost gebied, in de buurt van zowel de marine als openbare eigendommen. Largay had een geïmproviseerd bed gemaakt van kleine bomen, dennennaalden en mogelijk wat aarde, zodat haar tent niet nat zou worden.
Andere standaard wandelartikelen die op de camping werden gevonden, waren onder meer kaarten, een regenjas, een ruimtedeken, touw, Ziploc-tassen en een zaklamp die nog werkte. Er werden ook kleine menselijke herinneringen ontdekt, zoals een blauwe baseballpet, tandzijde, een ketting gemaakt met een witte steen en haar angstaanjagende notitieboekje.
De gemiste kansen
Er waren ook aanwijzingen voor gemiste kansen: een open luifel in de buurt waar ze vanuit de lucht gemakkelijk gezien had kunnen worden als haar tent eronder had gestaan. Bovendien had Largay ook geprobeerd brand te stichten, suggereerde Adam, terwijl hij bomen in de buurt opmerkte die zwart waren geschroeid, schijnbaar niet door bliksem maar door mensenhanden.
Een herinnering aan veiligheidsmaatregelen
De zaak van Largay dient als een duidelijke herinnering aan het belang van veiligheidsmaatregelen voor wandelaars op de Appalachian Trail en andere langeafstandspaden. De Appalachian Trail Conservancy benadrukt de noodzaak voor wandelaars om essentiële navigatiehulpmiddelen, voldoende voedsel en water bij zich te hebben en hun route te delen met iemand thuis. Regelmatige check-ins en paraatheid kunnen een aanzienlijk verschil maken bij het waarborgen van de veiligheid van wandelaars.
Leren van het verleden
De verdwijning en het tragische overlijden van Geraldine Largay hebben een blijvende impact gehad op de wandelgemeenschap en degenen die van haar hielden. Haar geval dient als een herinnering aan de onvoorspelbare aard van de wildernis en de noodzaak van voorzichtigheid, zelfs voor ervaren wandelaars.
De zaak van Largay leidde tot een herziening van de zoek- en reddingsprotocollen op de Appalachian Trail. De lessen die uit haar tragedie zijn getrokken, hebben geleid tot verbeteringen in de veiligheidsmaatregelen, waaronder een verbeterde communicatie-infrastructuur en een groter bewustzijn van de potentiële risico's die gepaard gaan met wandelen in afgelegen gebieden.
Ter ere van Geraldine Largay
Hoewel haar leven werd afgebroken, leeft de herinnering aan Geraldine Largay voort door de liefde en steun van haar familie en vrienden. De plaatsing van een kruis op de plek waar ooit haar tent stond, dient als een plechtige herinnering aan haar volhardende geest en de uitdagingen waarmee degenen die zich in de wildernis wagen, worden geconfronteerd.
Laatste woorden
De verdwijning en dood van Geraldine Largay op de Appalachian Trail blijft een onvergetelijke tragedie die de wandelaars blijft achtervolgen en natuurliefhebbers. Tegelijkertijd dient haar wanhopige strijd om te overleven, zoals gedocumenteerd in haar dagboek, als een bewijs van de ontembare menselijke geest ondanks tegenspoed.
Laten we, terwijl we nadenken over haar tragische verhaal, niet vergeten hoe belangrijk paraatheid, veiligheidsmaatregelen en de noodzaak van voortdurende verbeteringen in het padbeheer zijn om het welzijn van wandelaars die deze epische reis durven te ondernemen, te garanderen.
Na het lezen over Geraldine Largay, lees over Daylenn Pua, een 18-jarige wandelaar, verdween nadat hij op weg was naar Haiku Stairs in Hawaï.
