Het dorp dateert uit de 5e tot 7e eeuw na Christus en werd gebouwd tijdens de klassieke periode van de late Xolalpan-Metepec-fasen, toen Teotihuacan de meest invloedrijke stad in Meso-Amerika was geworden.
Op dit moment wordt aangenomen dat Teotihuacan de thuisbasis was van ongeveer 125,000 mensen, waardoor het een van de grootste steden in de antieke wereld is. Het bestond uit 2,000 gebouwen over een oppervlakte van 18 vierkante kilometer.
In de jaren zestig werd het dorp voor het eerst ontdekt tijdens de bouw. Meer recentelijk hebben opgravingen kenmerken onthuld zoals architectonische elementen, stenen uitlijningen, paalgaten, drie menselijke begrafenissen met bijbehorende artefacten en aanzienlijke hoeveelheden aardewerk.
Ondanks de landelijke ligging had het dorp waarschijnlijk uitwisselings- en afhankelijkheidsbanden met andere Teotihuacan-administratieve locaties aan de westelijke rand van het Texcoco-meer.
De geleerden merkten op dat de inwoners van het dorp leefden van zelfvoorziening en foerageren, en dat het ook een hotspot was voor de fabricage van hoogwaardig aardewerk en handgemaakte artikelen. Dit werd bepaald op basis van de aanwezigheid van beeldjes, artefacten van groene steen, begrafenisgeschenken en verschillende projectielpunten van obsidiaan en vuursteen.
Onderzoeken met proefputten en uitgebreide opgravingen hebben tekenen onthuld van de Azteken die het gebied bewoonden tijdens de late postklassieke periode, evenals andere lagen die dateren uit de 18e, 19e en 20e eeuw na Christus.
Archeologen ontdekten een reeks kanalen die de chinamperia-gebieden afbakenden, een techniek die door de Azteken in het Texcocomeer werd gebruikt om hun landbouw uit te breiden en planten en groenten te cultiveren.
Tijdens hun opgraving ontdekte het team een reeks keramische vaten, een zittend beeld zonder hoofd en verschillende complete en onvolledige artefacten die afkomstig waren uit de late Azteekse III-periode (1440-1521 n.Chr.).
