Hoe lang kan een man leven zonder voedsel te eten? Hoeveel gewicht kan iemand in een jaar verliezen? Als ik zeg dat het "een lang jaar" is dat een man zonder voedsel kan leven en ongeveer 276 kg afvalt, weet ik dat je het nooit zult nemen. Maar geloof het of niet, dit gebeurde een paar decennia geleden in de jaren zestig in het echte leven.
Een Schotse man genaamd Angus Barbieri vastte 382 dagen lang. Hij leefde van alleen thee, koffie, sodawater en vitamines. Hij verloor maar liefst 276 pond (125 kg) en vestigde een record voor de duur van een vasten.
Het ongelooflijke verhaal van Angus Barbieri
Op 12 juli 1966 publiceerde de Chicago Tribune een artikel over het onwaarschijnlijke verhaal van Angus Barbieri, een man uit Schotland die een ontbijt at dat bestond uit een gekookt ei, wat beboterd brood en koffie.
Dit was echter geen gewoon ontbijt. Het was eigenlijk het breken van een vasten dat meer dan een jaar eerder was begonnen. Het was met name het eerste voedsel dat Barbieri in 382 dagen consumeerde. Gedurende die tijd at hij letterlijk geen eten. Geen vlees, geen groenten, geen fruit, geen smoothies, zelfs geen lichte maaltijden.
Toen hij met zijn dieet begon, gaf Barbieri op 472-jarige leeftijd maar liefst 26 pond aan de weegschaal. Geen enkele bron onthult veel informatie over hoe de jongeman zo zwaar werd, behalve dat hij in het fish and chips-huis van zijn ouders werkte.
Omdat ze zo zwaar was, zocht Angus naar een manier om weer een gezond uiterlijk te krijgen. Na overleg met artsen kwamen ze overeen dat hij "totale hongersnood" moest proberen in een poging om af te vallen. Angus stemde toe en het vasten was begonnen.
De volgende 382 dagen was Angus volledig toegewijd aan de taak die voor hem lag. Hij nam ontslag en werkte nauw samen met artsen, die zijn toestand in de gaten hielden. Hoewel hij geen vast voedsel at, had zijn lichaam toch wat vitamines nodig om de brute hongersnood te doorstaan.
De Chicago Tribune meldde dat hij tijdens het vasten alleen water, sodawater, thee en koffie consumeerde, samen met voorgeschreven vitamines. "Ik had af en toe een beetje melk of suiker in mijn thee," hij zei. Tijdens het vasten verbleef hij naar verluidt twee of drie dagen in het ziekenhuis en keerde daarna terug naar huis.
Nadat zijn slopende jaar voorbij was, woog Barbieri maar liefst 179 pond - en was niet van plan om weer aan het werk te gaan in het fish and chips-huis, dat zijn familie had verkocht. Hij zei zelfs dat hij vergeten was hoe eten smaakte. Volgens een rapport gepubliceerd in de Chicago Tribune, vertelde hij de volgende dag aan een verslaggever: "Ik heb enorm genoten van mijn ei en ik voel me erg vol."
Deze survival-superfood levert meer voedingsstoffen dan een hele maaltijd in slechts 30 gram
Wat een bijzonder en interessant verhaal. Als disclaimer is dit bericht niet bedoeld om uithongering te onderschrijven als een middel om af te vallen. In feite meldde dezelfde arts die toezicht hield op het vasten dat hij wist "vijf dodelijke slachtoffers die samenvielen met de behandeling van zwaarlijvigheid door totale uithongering."
Met andere woorden, vijf andere mensen waren gestorven terwijl ze probeerden hetzelfde te doen. Probeer dit niet thuis. Dit verhaal kan ons echter iets leren over overlevingssituaties op korte termijn en de enorme aanpassingen die het lichaam maakt.
De eerste les die meneer Barbieri ons kan leren, is dat eten geen topprioriteit is als we ons in een lastig parket bevinden. Simpel gezegd, ons lichaam kan een behoorlijk lange tijd zonder eten. Ja, Angus bevond zich in een unieke situatie met honderden kilo's vetreserves die zich aan zijn lichaam vastklampten, maar het feit is logisch.
Zelfs een relatief fit persoon heeft waarschijnlijk genoeg vetreserves om lang genoeg mee te gaan om een kortetermijnsituatie te doorstaan. Gevaren zoals uitdroging en onderkoeling zijn veel grotere zorgen. Er zijn zelfs meldingen geweest van mensen die binnen twee dagen stierven van de dorst. Als je je op een slechte plek bevindt, moet het vinden van water en onderdak je eerste prioriteit zijn.
Ten tweede leert dit ongelooflijke verhaal ons iets over hoe het lichaam is ontworpen. Obesitas is een groeiend probleem in Amerika, en we hebben de neiging om vet als een slechte zaak te beschouwen. De waarheid is echter dat door de geschiedenis heen een beperkte hoeveelheid lichaamsvet een goede zaak was. Elke pond lichaamsvet bevat ongeveer 3,500 calorieën - wat handig kan zijn tijdens een overlevingssituatie. Met de onregelmatige voeding van sommige van onze voorouders was het vermogen om vet op te slaan een must om te overleven.
De survival waterfilter die in je broekzak past
Natuurlijk hebben onze diëten en zittende levensstijl het inpakken van de kilo's gemakkelijk gemaakt. Aan de positieve kant hebben ze ons ook een beetje verzekerd als we ons op een slechte plek bevinden. Zelfs als je je op de meest afgelegen locatie in de onderste 48 staten bevindt, heb je waarschijnlijk genoeg calorieën op je lichaam om de trektocht te maken - op voorwaarde dat de temperaturen je niet eerst doden.
Nogmaals, het vinden van water en onderdak heeft veel hogere prioriteiten dan het vinden van voedsel. In feite vertelde een overlevingsexpert, Dave Canterbury, aan Off The Grid Radio dat hij mensen die geen verzamelaars zijn aanmoedigt om niets te eten in een overlevingssituatie op korte termijn, uit angst dat ze iets giftigs zouden eten.
Houd er echter rekening mee dat deze kijk op overleven alleen van toepassing is op situaties van korte duur. Situaties op de lange termijn vereisen een andere aanpak om uw calorieën weer aan te vullen. Anders word je gewoon te zwak om al je overlevingstaken uit te voeren.
Laatste woorden
Hoewel het unieke verhaal van Angus Barbieri een interessant verhaal is, biedt het wel een paar lessen voor mensen die geïnteresseerd zijn in overleven en de lichaam. We kunnen gerustgesteld zijn wetende dat we waarschijnlijk allemaal minstens een paar dagen calorieën in vetreserves op ons lichaam met zich meedragen. Ken de echte gevaren waarmee u wordt geconfronteerd als u toevallig vastloopt en plan dienovereenkomstig.
