De aarde is een schatkamer vol geheimen en verborgen edelstenen, en een van de meest fascinerende is de ontdekking van oude dieren die zijn perfect bewaard gebleven bij permafrost.
In 2018 ontdekte een gelukkige mammoetslagtandjager die de oevers van de Tirekhtyak-rivier in de regio Yakutia in Siberië verkent iets verbazingwekkends: de volledig intacte kop van een prehistorische wolf.
De ontdekking wordt beschouwd als een belangrijke vondst omdat het een ongekend inzicht geeft in de levens van dieren die duizenden jaren geleden leefden.
Het exemplaar, dat 32,000 jaar bewaard is gebleven door de permafrost in de regio, is het enige gedeeltelijke karkas van een volwassen Pleistocene steppewolf – een uitgestorven geslacht dat gescheiden is van moderne wolven – dat ooit is ontdekt.
De ontdekking, voor het eerst gepubliceerd door de Siberian Times, zal experts naar verwachting helpen om beter te begrijpen hoe steppewolven verschilden van moderne equivalenten, en ook waarom de soort uitstierf.
Volgens Marisa Iati van de Washington Post was de wolf in kwestie volledig ontwikkeld op het moment van zijn dood, misschien ongeveer 2 tot 4 jaar oud. Hoewel foto's van de afgehakte kop, die nog steeds pronkt met bosjes vacht, hoektanden en een goed bewaard gebleven snuit, de grootte op 15.7 cm lang plaatsen - de moderne grijze wolvenkop meet in vergelijking 9.1 tot 11 inch.
Love Dalén, een evolutionair geneticus bij het Zweedse Natuurhistorisch Museum die een documentaire aan het filmen was in Siberië toen de slagtandjager ter plaatse arriveerde met de kop op sleeptouw, zegt dat berichten in de media die de vondst als een "reuzenwolf" aanprijzen, onnauwkeurig zijn.
Volgens Dalén is hij niet veel groter dan een moderne wolf als je de bevroren klomp permafrost buiten beschouwing laat die vastzit op de plaats waar de nek normaal zou hebben gezeten.
Volgens CNN bereidt een Russisch team onder leiding van Albert Protopopov van de Academie van Wetenschappen van de Republiek Sakha zich voor op het bouwen van een digitaal model van de hersenen van het dier en de binnenkant van zijn schedel.
Gezien de staat van bewaring van het hoofd, hopen hij en zijn collega's dat ze er levensvatbaar uit kunnen halen DNA en gebruik het om het genoom van de wolf te sequensen volgens David Stanton, een onderzoeker bij het Zweedse natuurhistorisch museum die leiding geeft aan het genetisch onderzoek van de botten. Vooralsnog is niet bekend hoe de kop van de wolf is losgeraakt van de rest van zijn lichaam.
Tori Herridge, een evolutiebioloog aan het Londense Natural History Museum die ten tijde van de ontdekking deel uitmaakte van het filmteam in Siberië, zegt dat een collega, Dan Fisher van de Universiteit van Michigan, denkt dat scans van de kop van het dier bewijs kunnen leveren van het wordt opzettelijk door mensen gescheiden - misschien "gelijktijdig met de dood van de wolf".
Als dat zo is, merkt Herridge op, zou de vondst "een uniek voorbeeld zijn van menselijke interactie met carnivoren." Toch concludeert ze in een bericht op Twitter: "Ik reserveer een oordeel totdat er meer onderzoek is gedaan."
Dalén herhaalt de aarzeling van Herridge en zegt dat hij "geen bewijs heeft gezien" dat hem ervan overtuigde dat mensen het hoofd afhakken. Het is tenslotte niet ongebruikelijk om gedeeltelijke sets van overblijfselen te vinden in de Siberische permafrost.
Als een dier bijvoorbeeld slechts gedeeltelijk is begraven en vervolgens is ingevroren, kan de rest van zijn lichaam zijn verrot of opgegeten door aaseters. Als alternatief kunnen fluctuaties in de permafrost gedurende duizenden jaren ertoe hebben geleid dat het lichaam in verschillende stukken uiteen is gevallen.
Volgens Stanton waren steppewolven "waarschijnlijk iets groter en robuuster dan moderne wolven." De dieren hadden een sterke, brede kaak die was uitgerust voor de jacht op grote herbivoren zoals wolharige mammoeten en neushoorns, en zoals Stanton vertelt, stierf N'dea Yancey-Bragg van USA Today tussen 20,000 en 30,000 jaar geleden uit, of ongeveer de tijd dat moderne wolven voor het eerst ter plaatse gekomen.
Als de onderzoekers erin slagen DNA uit de kop van de wolf te halen, zullen ze proberen te bepalen of oude wolven paren met huidige wolven, hoe ingeteeld de eerdere soort was en of de afstamming enige genetische aanpassingen had of miste die hebben bijgedragen tot zijn uitsterven.
Tot op heden heeft de Siberische permafrost een scala aan goed bewaarde prehistorische wezens opgeleverd: onder andere een 42,000 jaar oud veulen, een welp van een holeleeuw, een 'voortreffelijke ijsvogel compleet met veren', zoals Herridge opmerkt, en 'zelfs een tere ijstijdmot'.
Volgens Dalén kunnen deze vondsten grotendeels worden toegeschreven aan een toename van de jacht op mammoetslagtanden en het toegenomen smelten van permafrost in verband met de opwarming van de aarde.
Stanton concludeert: "Het opwarmende klimaat ... betekent dat er in de toekomst waarschijnlijk steeds meer van deze exemplaren zullen worden gevonden." Tegelijkertijd wijst hij erop: "Het is ook waarschijnlijk dat velen van hen zullen ontdooien en ontbinden (en dus verloren gaan) voordat iemand ze kan vinden ... en bestuderen."
Het feit dat deze ontdekking werd gedaan door een mammoetslagtandjager draagt alleen maar bij aan de intrige. Het is een spannende tijd voor zowel paleontologen als archeologen, aangezien er steeds meer ontdekkingen worden gedaan die de grenzen van ons begrip van het verleden verleggen. We kijken ernaar uit om te zien welke andere verbazingwekkende ontdekkingen er in de toekomst worden gedaan!
