وندیگو موجودی نیمه جانور با توانایی های شکار ماورا طبیعی است که در افسانه های سرخپوستان آمریکا ظاهر می شود. شایعترین علت تبدیل شدن به وندیگو این است که اگر فردی به آن متوسل شده باشد ادم خواری.
فولکلور وندیگو:
وندیگو بخشی از فرهنگ عامیانه محبوب در تعدادی از مردم آلگون کوئین زبان است ، از جمله اوجیبوه ، Saulteaux ، کری ، Naskapi و مردم اینو. اگرچه توصیفات ممکن است تا حدی متفاوت باشد ، اما در همه این فرهنگ ها مشترک این اعتقاد است که وندیگو یک موجود شرور ، آدمخوار ، ماورا طبیعی است. آنها به شدت با زمستان ، شمال ، سردی ، قحطی و گرسنگی.
شرح وندیگو:
مردم غالباً وندیگوس را غولهایی توصیف می کنند که چندین برابر بزرگتر از انسان هستند ، این ویژگی غالباً در افسانه های سایر فرهنگهای آلگونکی وجود دارد. هر زمان که وندیگو شخص دیگری را می خورد ، متناسب با وعده غذایی که تازه خورده بود رشد می کند ، بنابراین هرگز نمی تواند سیر شود.
بنابراین ، وندیگوها به طور همزمان پرخور و به دلیل گرسنگی بسیار لاغر نشان داده می شوند. گفته می شود وندیگوها پس از کشتن و مصرف یک نفر هرگز راضی نیستند ، آنها دائما در جستجوی طعمه های جدید هستند.
چگونه وندیگو طعمه خود را می کشد؟
وندیگو قربانیان خود را به آرامی آلوده می کند و با در اختیار گرفتن ذهن و بدن آنها را آزار می دهد. این کار با بوهای عجیبی آغاز می شود که فقط قربانی می تواند آنها را بو کند. آنها کابوس های شدید و سوزش تحمل ناپذیری را در سرتاسر پاها و پاهایشان تجربه خواهند کرد و معمولاً سرانجام سلب می شوند ، مانند دیوانه ای برهنه در جنگل می دوند و به جان خود می افتند. گفته شده است که برای عده معدودی که پس از تحمل تب وندیگو از جنگل برگشته اند ، کاملاً دیوانه وار بازگشتند.
