مارماهی‌های فوق‌سیاه که دائماً در اعماق اقیانوس‌ها تطبیق می‌یابند، محققان را مجذوب خود کرده است زیرا به نظر می‌رسد در حال تکامل هستند تا از یک تاکتیک استتار استفاده کنند. مارماهی‌ها با دم‌های درخشان خود می‌توانند طعمه‌های خود را قبل از بلعیدن با آرواره‌های ترسناک‌شان نزدیک‌تر کنند.
تجزیه و تحلیل گونه های Anguilloidei (شامل مارماهی های آب شیرین، مارماهی های اسپاگتی و مارماهی های شفاف یک آرواره) نشان داده است که رنگدانه های تیره به طور مستقل در بیش از یک مورد ایجاد شده است. نمونه هایی از این موارد شامل اجداد مارماهی پلیکان است (Eurypharynx pelecanoides)، مارماهی بلعنده، مارماهی دم، مارماهی و مارماهی دندان اره ای.
یافته های یک مطالعه اخیر در مجله منتشر شده است زیست شناسی زیست محیطی ماهیان در 11 ژوئیه 2020، درک بهتری از رفتار موجودات اعماق دریا ارائه می دهد که بسیاری از آنها هنوز به طور گسترده مورد مطالعه قرار نگرفته اند.
به گفته مایک گدوتی، استاد زیست شناسی دریایی و ایکتیولوژی در دانشگاه رجیس در دنور، علیرغم این واقعیت که اقیانوس اعماق بزرگترین محیط موجودات زنده روی این سیاره است، ما هنوز اطلاعات کمی در مورد آن داریم. او همچنین خاطرنشان کرد که بررسی اعماق دریا یک فرآیند پرهزینه است و به اندازه بررسی اقیانوس کم عمق اتفاق نمی افتد.
مارماهی دریاچه ای یا اعماق دریا، معمولاً در اعماق «منطقه نیمه شب» اقیانوس، بین 3,300 تا 13,100 فوت (1,000 تا 4,000 متر) زندگی می کند و در آن هیچ نور خورشیدی نمی تواند نفوذ کند. این تاریکی همیشگی بدن مارماهی ها را به شیوه های عجیبی منحرف کرده است، به طوری که دهان مارماهی پلیکان نمونه بارز ظرفیت کشش است که با هیچ گونه دیگری قابل مقایسه نیست. بررسی فعالیت این موجودات در چنین اعماق بسیار دشوار است.
در تلاش برای روشن کردن رفتار مرموز مارماهی های اعماق دریا، محققان نگاه دقیق تری به بافت پوست مارماهی پلیکان زیر میکروسکوپ انداختند. در بررسی دقیق، دانشمندان متوجه یک رنگدانه سیاه و سفید عجیب و غریب شدند که در سراسر بدن موجودات پخش شده بود.
بررسی‌ها بر روی انواع دیگر مارماهی‌ها نشان داد که گونه‌های دریاچه‌ای مانند مارماهی بلع و مارماهی مارماهی دارای رنگ فوق‌العاده تیره مانند مارماهی پلیکان بودند، در حالی که مارماهی‌های دریایی در آب‌های عمیق، مانند مارماهی‌ها و مارماهی‌های دندان‌اره‌ای که در آب‌های کم‌عمق‌تر زندگی می‌کنند، دارای درجه کمی کاهش یافته بودند. از این رنگدانه
اخیراً برای اولین بار یک مارماهی پلیکان در حالی که غذا در شکمش قرار گرفته بود با دوربین عکاسی شد. علیرغم فقدان مهارت شنا، فرض بر این است که این موجودات از دم نورافشانی خود به عنوان طعمه ماهیگیری برای جذب سخت پوستان کوچک یا ماهی مرکب استفاده می کنند و سپس مصرف می کنند.
رنگدانه‌های تیره این شکارچیان آنها را قادر می‌سازد تا از نورتابی زیستی به نفع خود استفاده کنند و نوک دم مارماهی‌های پلیکان و مارماهی‌های بلع مانند چراغ‌های درخشان و فریبنده در تاریکی به نظر برسد. هنگامی که یک مارماهی پلیکان طعمه خود را به اندازه کافی نزدیک می کند، دهانش می تواند پنج برابر شود و هدف خود را با یک جرعه می بلعد.
گدوتی اظهار داشت که هنگام فریب دادن طعمه با نور ضروری است که حیوان حضور شکارچی را فراتر از فریب تشخیص ندهد. علاوه بر این، روش‌های مختلفی وجود دارد که در آنها از بیولومینسانس در میان گونه‌های مختلف ماهی جدا از استفاده از آن برای فریب دادن طعمه استفاده می‌شود، و در بیشتر این موارد، اگر لومینسانس خود نشان دهنده وجود سایر قسمت‌های ماهی نباشد، سودمندتر است. بدن تو.
این مطالعه در ابتدا در مجله منتشر شد زیست شناسی زیست محیطی ماهیان در تاریخ 18، 2023.
