سیلفیوم: گیاه معجزه گر گمشده دوران باستان

این گیاه که به دلیل کاربردهای درمانی و آشپزی متعددش شناخته شده است، داستان یک شگفتی گیاه شناسی است که از وجود ناپدید شد و دنباله ای از فتنه و جذابیت را پشت سر گذاشت که امروزه همچنان محققان را مجذوب خود می کند.

سیلفیوم، یک گیاه باستانی که جایگاه ویژه‌ای در قلب رومی‌ها و یونانی‌ها داشت، ممکن است بی‌آنکه ما بدانیم هنوز هم وجود دارد. این گیاه اسرارآمیز که زمانی یکی از دارایی‌های ارزشمند امپراطوران و جزء اصلی آشپزخانه‌ها و داروخانه‌های باستانی بود، داروی شگفت‌انگیزی بود. ناپدید شدن این گیاه از تاریخ داستانی جذاب از تقاضا و انقراض است. این یک شگفتی گیاه شناسی باستانی است که دنباله ای از فتنه و جذابیت را پشت سر گذاشته است که امروزه همچنان محققان را مجذوب خود می کند.

سیلفیوم افسانه ای

سیلفیوم یک گیاه بسیار پرطرفدار بود که بومی منطقه Cyrene در شمال آفریقا، اکنون شاهات امروزی، لیبی است. طبق گزارشات، این گیاه متعلق به جنس Ferula است که شامل گیاهانی است که معمولاً به عنوان "رازیانه غول پیکر" شناخته می شوند. ویژگی این گیاه ریشه های محکم پوشیده از پوست تیره، ساقه توخالی شبیه رازیانه و برگ هایی شبیه کرفس بود.

تلاش برای کشت سیلفیوم در خارج از منطقه بومی خود، به ویژه در یونان، ناموفق بود. این گیاه وحشی تنها در سیرنه شکوفا شد، جایی که نقشی محوری در اقتصاد محلی ایفا کرد و تجارت گسترده ای با یونان و روم داشت. ارزش قابل توجه آن در سکه های Cyrene نشان داده شده است که اغلب تصاویری از سیلفیم یا دانه های آن را نشان می دهد.

تقاضا برای سیلفیوم به قدری زیاد بود که گفته می شد ارزش نقره آن را دارد. امپراتور روم، آگوستوس، به دنبال تنظیم توزیع آن با درخواست این بود که تمام برداشت های سیلفیم و آب آن به عنوان ادای احترام به روم برای او ارسال شود.

سیلفیوم: یک لذت آشپزی

سیلفیوم یک عنصر محبوب در دنیای آشپزی یونان و روم باستان بود. ساقه‌ها و برگ‌های آن به عنوان چاشنی استفاده می‌شد که اغلب روی غذا مانند پارمزان رنده می‌شد یا با سس و نمک مخلوط می‌شد. برگ‌ها همچنین به سالاد اضافه می‌شوند تا گزینه‌ای سالم‌تر باشند، در حالی که ساقه‌های ترد را به صورت برشته، آب پز یا سرخ شده میل می‌کردند.

علاوه بر این، هر قسمت از گیاه، از جمله ریشه، مصرف شد. ریشه ها اغلب پس از فرو بردن در سرکه لذت می بردند. ذکر قابل توجهی از سیلفیوم در غذاهای باستانی را می توان در De Re Coquinaria یافت - کتاب آشپزی رومی قرن پنجم توسط آپیسیوس، که شامل دستور العملی برای "سس oxygarum"، یک سس محبوب ماهی و سرکه است که از سیلفیوم در میان مواد اصلی آن استفاده می کند.

همچنین از سیلفیم برای افزایش طعم دانه های کاج استفاده می شد که سپس برای طعم دادن به غذاهای مختلف استفاده می شد. جالب اینجاست که سیلفیوم نه تنها توسط انسان مصرف می‌شد، بلکه برای پروار کردن گاو و گوسفند نیز استفاده می‌شد و ظاهراً گوشت را در هنگام ذبح خوشمزه‌تر می‌کرد.

سیلفیوم: شگفتی پزشکی

در اوایل پزشکی مدرن، سیلفیوم به عنوان یک داروی درمانی جایگاه خود را پیدا کرد. نویسنده رومی در اثر دایره‌المعارفی پلینی بزرگ، Naturalis Historia، به طور مکرر از سیلفیوم نام می‌برد. علاوه بر این، پزشکان مشهوری مانند جالینوس و بقراط در مورد اقدامات پزشکی خود با استفاده از سیلفیوم نوشتند.

سیلفیوم به عنوان یک ماده درمانی برای طیف وسیعی از بیماری ها، از جمله سرفه، گلودرد، سردرد، تب، صرع، گواتر، زگیل، فتق، و "رشد مقعد" تجویز می شد. علاوه بر این، اعتقاد بر این بود که ضماد سیلفیم تومور، التهاب قلب، دندان درد و حتی سل را درمان می کند.

اما این همه ماجرا نیست. سیلفیوم همچنین برای جلوگیری از کزاز و هاری ناشی از نیش سگ‌های وحشی، رشد مو برای مبتلایان به آلوپسی و القای زایمان در مادران باردار مورد استفاده قرار گرفت.

سیلفیوم: تقویت کننده جنسی و ضد بارداری

گذشته از مصارف آشپزی و دارویی، سیلفیوم به دلیل خاصیت غرایز آور خود مشهور بود و در آن زمان موثرترین روش پیشگیری از بارداری در جهان به حساب می آمد. اعتقاد بر این بود که دانه های قلبی شکل این گیاه میل جنسی را در مردان افزایش می دهد و باعث نعوظ می شود.

برای زنان، سیلفیوم برای مدیریت مسائل هورمونی و برای القای قاعدگی استفاده می شد. استفاده از این گیاه به عنوان یک ضد بارداری و سقط جنین به طور گسترده ثبت شده است. زنان سیلفیوم را با شراب مخلوط می‌کردند تا قاعدگی را به حرکت درآورند، عملی که توسط پلینی بزرگ ثبت شده است. علاوه بر این، اعتقاد بر این بود که حاملگی های موجود را با ریزش دیواره رحم، جلوگیری از رشد جنین و منجر به دفع آن از رحم خاتمه می دهد.
بدن است.

شکل قلب دانه های سیلفیوم ممکن است منبع نماد سنتی قلب باشد، تصویری که امروزه در سطح جهانی از عشق به رسمیت شناخته شده است.

ناپدید شدن سیلفیم

سیلفیوم با وجود استفاده گسترده و محبوبیتش از تاریخ ناپدید شد. انقراض سیلفیوم موضوع بحث های جاری است. برداشت بیش از حد می تواند نقش مهمی در از بین رفتن این گونه داشته باشد. از آنجایی که سیلفیوم فقط می‌توانست با موفقیت در طبیعت در Cyrene رشد کند، زمین ممکن است به دلیل سال‌ها برداشت محصول بیش از حد مورد بهره‌برداری قرار گرفته باشد.

به دلیل ترکیبی از بارندگی و خاک غنی از مواد معدنی، محدودیت‌هایی برای کشت چند گیاه در یک زمان در Cyrene وجود داشت. گفته می شود که سیرنی ها سعی می کردند بین برداشت ها تعادل ایجاد کنند. با این حال، این گیاه در نهایت تا پایان قرن اول پس از میلاد تا انقراض برداشت شد.

طبق گزارش ها، آخرین ساقه سیلفیوم برداشت شده و به عنوان «عجیب» به امپراتور روم، نرون داده شد. به گفته پلینی بزرگ، نرون به سرعت این هدیه را خورد (معلوم است که او در مورد کاربردهای گیاه اطلاعات ضعیفی داشته است).

عوامل دیگری مانند چرای بیش از حد گوسفندان، تغییرات آب و هوایی و بیابان زایی نیز ممکن است در نامناسب ساختن محیط و خاک برای رشد سیلفیم نقش داشته باشند.

یک خاطره زنده؟

با وجود ناپدید شدن آن، میراث سیلفیوم پابرجاست. به گفته برخی از محققان، این گیاه ممکن است هنوز در طبیعت در شمال آفریقا در حال رشد باشد که توسط دنیای مدرن شناسایی نشده است. تا زمانی که چنین کشفی صورت نگیرد، سیلفیوم یک معما باقی می ماند - گیاهی که زمانی در جوامع باستانی جایگاه قابل احترامی داشت و اکنون در زمان از دست رفته است.

بنابراین، آیا فکر می کنید که مزارع سیلفیوم ممکن است هنوز در جایی در شمال آفریقا در حال شکوفه، ناشناخته باشند؟