مندی عروسک خالی از سکنه در موزه کوسنل زندگی می کند ، که در مسیر طلایی طلایی Old Cariboo در بریتیش کلمبیا ، کانادا واقع شده است. در آنجا او فقط یکی از بیش از سی هزار اثر هنری است که برای عموم به نمایش گذاشته شده است ، اما تردیدی وجود ندارد که بی نظیرترین اثر است.
مندی در سال 1991 به موزه اهدا شد. در آن زمان لباس او کثیف بود ، بدنش پاره شد و سرش پر از ترک بود. در آن زمان سن او بیش از نود سال تخمین زده شد. گفته های اطراف موزه این است: "ممکن است او یک عروسک عتیقه معمولی به نظر برسد ، اما خیلی بیشتر از این است."
زنی که مندی را اهدا کرد ، که مرئاندا نیز نامیده می شود ، به متصدی موزه گفت که نیمه شب با شنیدن صدای گریه کودک از زیرزمین بیدار می شود. وقتی او تحقیق کرد ، پنجره ای نزدیک عروسک باز پیدا می کند که قبلاً بسته شده بود و پرده ها در آن می وزید. اهدا کننده بعداً به متصدی گفت که بعد از اینکه عروسک به موزه داده شد ، دیگر صدای گریه کودک در شب مزاحم او نبود.
برخی می گویند مندی دارای قدرت غیرمعمولی است. بسیاری حدس می زنند که عروسک طی سالها این قدرت را کسب کرده است ، اما از آنجا که از تاریخچه عروسک اطلاعات کمی در دست است ، نمی توان به طور قطعی گفت. آنچه مسلم است تأثیر غیرمعمولی است که به نظر می رسد بر همه اطراف خود دارد.
به محض ورود مندی به موزه ، کارکنان و داوطلبان شروع به تجربه های عجیب و غریب و غیرقابل توصیف کردند. ناهارها از یخچال ناپدید می شوند و بعداً در یک کشو جمع می شوند. وقتی کسی در اطراف نبود صدای پا شنیده می شد. قلم ها ، کتاب ها ، عکس ها و بسیاری از اشیا small کوچک دیگر گم می شوند - بعضی از آنها هرگز پیدا نشدند و بعضی دیگر بعداً پیدا شدند. کارکنان این حوادث را به عنوان غیبت و غیبت منتقل کردند ، اما این همه چیز را در بر نمی گرفت.
از زمان قرار گرفتن دائمی او در ویترین ، داستانهای زیادی درباره برخورد با عروسک خالی از سکنه وجود داشته است. یک بازدید کننده فقط از مندی فیلم می گرفت تا چراغ دوربین هر 5 ثانیه روشن و خاموش شود. وقتی دوربین بازدید کننده در نمایشگاه دیگری روشن شد ، عملکرد بسیار خوبی داشت. جالب است بدانید که همین اتفاق اغلب هنگامی رخ می دهد که بازدید کنندگان سعی می کنند از رابرت عروسک در خانه موزه کی وست خود عکس بگیرند.
بعضی از بازدید کنندگان از چشمان عروسک بسیار آشفته می شوند ، که به گفته آنها به نظر می رسد آنها را در اطراف اتاق دنبال می کنند. برخی دیگر ادعا می کنند که عروسک در واقع چشمک می زند و برخی دیگر می گویند که عروسک را در یک موقعیت دیده اند و چند دقیقه بعد به نظر می رسد که او حرکت کرده است.
اگرچه آنها تاکنون به آن عادت کرده اند ، اما کارمندان و داوطلبان موزه هنوز ترجیح می دهند آخرین نفر در آخر روز کار یا قفل موزه را انجام ندهند.
