بر اساس یک مطالعه جدید ، افراد عصر سنگ ممکن است عمداً در غارهای کم اکسیژن برای نقاشی وارد شوند تا ضمن تجربه های خارج از بدن و توهم ، نقاشی کنند.
محققان دانشگاه تل آویو با تجزیه و تحلیل نقاشی های غار مربوط به دوره پارینه سنگی فوقانی ، حدود 40,000 تا 14,000 سال پیش کشف کردند که بسیاری از آنها در راهروهای باریک یا معابر در اعماق سیستم غارهای قابل حرکت و فقط با نور مصنوعی واقع شده اند.
این مطالعه بر روی غارهای تزئین شده در اروپا ، در درجه اول اسپانیا و فرانسه متمرکز است و توضیحی در مورد اینکه چرا نقاشان غار برای تزئین مناطق عمیق درون سیستم غار انتخاب می کنند ، ارائه می دهد.
"به نظر می رسد که مردم پارینه سنگی علیا به سختی از داخل غارهای عمیق برای کارهای روزمره خانگی استفاده می کردند. چنین فعالیت هایی عمدتا در مکان های فضای باز ، پناهگاه های سنگی یا ورودی غارها انجام می شد. " مطالعه می خواند. اما چرا مردم برای ساختن هنر از زحمت قدم زدن در معابر باریک غار رنج می برند؟
برای پاسخ به این س ،ال ، گروهی از محققان دانشگاه تل آویو بر ویژگی چنین غارهای عمیق و باریک ، به ویژه آنهایی که برای حرکت به نور مصنوعی نیاز دارند ، متمرکز شدند: سطح پایین اکسیژن. محققان شبیه سازی های رایانه ای غارهای مدل با طول گذرگاه های مختلف را انجام دادند که منجر به مناطق "سالن" کمی بزرگتر می شود که در آن نقاشی ها یافت می شود و تغییرات غلظت اکسیژن را در صورت ایستادن فرد در قسمت های مختلف غار در حال سوختن یک مشعل تجزیه و تحلیل کردند. آتش سوزی ، مانند آتش سوزی ، یکی از چندین فاکتور اکسیژن در داخل غارها است.
آنها دریافتند که غلظت اکسیژن به ارتفاع مجاری عبور بستگی دارد ، در حالی که اکسیژن کمتری در مسیرهای کوتاهتر وجود دارد. در بیشتر شبیه سازی ها ، غلظت اکسیژن پس از تنها 21 دقیقه حضور در غارها ، از سطح جو طبیعی 18٪ به 15٪ کاهش یافت.
این میزان کم اکسیژن می تواند باعث کمبود اکسیژن در بدن شود ، وضعیتی که می تواند باعث سردرد ، تنگی نفس ، گیجی و بی قراری شود. طبق این مطالعه ، هیپوکسی همچنین هورمون دوپامین را در مغز افزایش می دهد ، که گاهی اوقات منجر به توهم و تجارب خارج از بدن می شود. برای غارهای با سقف کم یا سالن های کوچک ، غلظت اکسیژن تا 11٪ پایین می رود ، که باعث علائم شدیدتر هیپوکسی می شود.
محققان این فرضیه را مطرح می کنند که افراد باستان به این فضاهای عمیق و تاریک می خزند تا حالات هوشی تغییر یافته را القا کنند. به گفته ران بارکای ، همکار و استاد باستان شناسی پیش از تاریخ ، "نقاشی در این شرایط یک انتخاب آگاهانه بود که برای کمک به آنها در تعامل با کیهان طراحی شده بود."
"این برای ارتباط با چیزها استفاده شد ،" بارکای اضافه کرد. "ما آن را هنر راک نمی نامیم. این یک موزه نیست. " باركائی توضیح داد كه نقاشان غار ، صورت صخره را غشایی می دانند كه دنیای آنها را به جهان زیرین متصل می كند ، كه به اعتقاد آنها محل فراوانی است.
نقاشی های این غار حیواناتی مانند ماموت ها ، گاومیش کوهان دار و گیاه راسی را به تصویر می کشد و مدت ها است که متخصصان در مورد هدف آنها بحث می کنند. محققان استدلال کردند که غارها نقش مهمی در سیستم های اعتقادی دوره پارینه سنگی بالا دارند و نقاشی ها بخشی از این رابطه هستند.
"این تزئینات نبود که غارها را قابل توجه می کرد ، بلکه کاملاً برعکس بود: اهمیت غارهای انتخاب شده دلیل تزئین آنها بود" مطالعه می خواند.
بارکایی همچنین اظهار داشت که با توجه به شواهدی که کودکان در آن حضور داشتند ، می توان از نقاشی های غار به عنوان بخشی از نوعی آئین عبور استفاده کرد. تحقیقات اضافی بررسی می کند که چرا کودکان به این مناطق غاری عمیق آورده شده اند و همچنین بررسی می شود که آیا افراد قادر به مقاومت در برابر سطح اکسیژن پایین هستند.
یافته ها در تاریخ 31 مارس در منتشر شد "زمان و ذهن: مجله باستان شناسی ، آگاهی و فرهنگ"
