Wendigo is in skepsel fan heal beesten mei boppenatuerlike jachtfeardigens dy't ferskine yn 'e leginden fan' e Amerikaanske Yndianen. De meast foarkommende oarsaak fan transformaasje yn in Wendigo is as in persoan hie tafoege kannibalisme.
De Wendigo Folklore:
De wendigo is in diel fan 'e populêre folklore yn in oantal Algonquin-sprekkende folken, ynklusyf de Ojibwe, de Saulteaux, de Cree, de Naskapi, en de Innu-minsken. Hoewol beskriuwingen wat kinne ferskille, mienskiplik foar al dizze kultueren is it leauwen dat de wendigo in kwea -aardich, kannibalistysk, boppenatuerlik wêzen is. Se waarden sterk assosjeare mei winter, it noarden, kjeld, honger, en honger.
Beskriuwing fan A Wendigo:
Minsken beskriuwe Wendigos faaks as reuzen dy't in protte kear grutter binne as minsken, in karakteristyk ôfwêzich fan myten yn oare Algonkwynske kultueren. Wannear't in wendigo in oare persoan iet, soe it groeie yn ferhâlding mei it miel dat it krekt hie iten, sadat it noait fol koe wêze.
Dêrom wurde wendigos ôfbylde as tagelyk gluttonous en ekstreem dun fanwege honger. It wurdt sein dat Wendigos noait tefreden binne nei it fermoardzjen en konsumearjen fan ien persoan, se sykje konstant nei nije proai.
Hoe deadet in Wendigo syn proai?
Wendigo ynfektearret syn slachtoffers stadich, tormint se as it de geast en lichem oernimt. It begjint mei frjemde geuren dy't allinich it slachtoffer kin rûke. Se sille swiere nachtmerjes en in net te fernearen brângefoelje belibje troch har skonken en fuotten en meastal bedarje, se rinne neaken troch de bosk as in gek, nei har dea taasten. Fan 'e pearen dy't út' e bosk binne weromkommen nei it lijen fan Wendigo -koarts, waard sein dat se folslein gek wiene.
