دينا سنيچار - هڪ جهنگلي هندستاني جهنگلي ٻار جنهن جي پرورش بگھڙن طرفان ڪئي وئي آهي

1867 ۾ ، شڪارين جي ھڪڙي ٽوليءَ کي پنھنجن ٽرڪن کي روڪڻو پيو جڏھن ھڪ عجيب منظر ڏسڻ ۾ آيو Bulandshahr، هندستان جي اتر صوبي ۾. بگھڙن جو هڪ ٿلهو گهيريل جهنگ ۾ هڪ انساني ٻار جي پٺيان ڊوڙي رهيو هو، جيڪو چئني پاسن تي هلي رهيو هو. پوءِ اهو پيڪ هڪ غار ۾ غائب ٿي ويو! شڪاري نه رڳو حيران ٿي ويا پر خوفزده پڻ ان ڳالهه تي جيڪي انهن ڏٺو.

ان کان پوءِ ان جي وات کي باهه ڏئي غار مان بگھڙن جو پيٽ ڪڍڻ جي ڪوشش ڪيائون. جيئن بگھڙ ٻيهر ظاهر ٿيو، شڪارين انهن کي ماري ڇڏيو ۽ انساني ٻار کي پڪڙيو. معجزاتي ٻار جو نالو بعد ۾ دينا سنيچار رکيو ويو - هڪ جهنگلي ٻار جنهن کي بگھڙن طرفان پاليو ويو هو.

بگھڙ childار ڊينا سنچار جو ڪيس

دينا سنيچار - هڪ ڇهن سالن جو هندستاني ڇوڪرو جنهن کي لفظي طور تي بگھڙن پاران اُتر هندستان ۾ بلند شهر جي ٻيلن ۾ پاليو ويو هو. سنيچار ڪيترن سالن کان هندستان ۾ مليل ڪيترن ئي وحشي ٻارن مان هڪ هو. ملڪ ۾ جهنگلي ٻارن جي هڪ ڊگهي تاريخ آهي جنهن ۾ ولف ٻارن، پينٿر ٻارن، ڪڪڙ جي ٻارن، ڪتي جا ار، ۽ اڃا به غزالي .ار.

س folkي دنيا جي لوڪ ڪهاڻين ۽ ناولن ۾ ، هڪ وحشي childار کي اڪثر معجزي ۽ حيرت انگيز ڪردار طور پيش ڪيو ويندو آهي پر حقيقت ۾ ، انهن جون زندگيون غفلت ۽ انتهائي اڪيلائيءَ جون افسوسناڪ داستان ثابت ڪنديون. انھن جي ”تهذيب“ واري دنيا ڏانھن واپسي عجيب خبرون butاھي ٿي پر پوءِ اھي وساري ،ڏيا آھن ، پ behindيان رھجي ويا آھن انساني اخلاق بابت اخلاقيات بابت سوال ۽ ،ا ، بلڪل ، اسان کي انسان بڻائي ٿو.

دينا سانچار جي گرفتار ٿيڻ کان پوءِ ، هن کي هڪ مشن هلائيندڙ يتيم خاني ۾ آندو ويو ، جتي هن بپتسما ورتي ۽ ان جو نالو ڏنو-سانچار جنهن جو لفظي مطلب آهي اردو ۾ Saturdayن Saturdayر؛ جيئن هو Saturdayن onر تي جنگل ۾ مليو هو.

فادر ارهارڊٽ ، يتيم خاني جي اٿارٽيءَ جو سربراهه ، نوٽ ڪيو ته جيتوڻيڪ Sanichar “بيشڪ پاگل (بيوقوف يا بيوقوف) ، ا stillا تائين سببن جا نشان ڏيکاري ٿو ۽ ڪڏهن ڪڏهن حقيقي هوشياري.”

نامور psychارن جي نفسيات جو ماهر ، وين ڊينس 1941 ع جي آمريڪي جرنل آف سائڪالوجي پيپر ۾ ، ”دي فرنل مين جي اهميت“ ۾ ڪيتريون ئي عجيب نفسياتي خاصيتون بيان ڪيون آهن ، جيڪا سانچار شيئر ڪئي هئي. ڊينيس cايو ته سانچار غير محفوظ رهندا هئا ۽ کائيندا هئا اهي شيون جيڪي تهذيبي ماڻهو ناپسند سمجهندا آهن.

هن و wroteيڪ لکيو ، سانچار صرف گوشت کا ،و ، ڪپڙن پائڻ کان نفرت ڪئي ۽ هڏن تي پنهنجا ڏند تيز ڪيا. جيتوڻيڪ ھو ظاھر ٿيو languageوليءَ جي گنجائش ڪونھي ، ھو گونگا نه ھو ، ان جي بدران جانورن جو شور اھي رھيو ھو. جهنگلي wereار هئا ، جيئن ڊينس وضاحت ڪئي ، ”گرمي ۽ ٿ coldي جي باري ۾ بي حس“ ۽ هئا ”انسانن سان ٿورو يا ڪو به تعلق“.

ر personو ھڪڙو ماڻھو جنھن سان سانچار ڪري سگھجي ٿو

سنيچار ، بهرحال ، ھڪڙي انسان سان تعلقات قائم ڪيا: ھڪڙو feيو وحشي childار اترپرديش جي منيپوري ۾ مليو جيڪو يتيم خاني ۾ آندو ويو ھو. پيءُ ارهارڊٽ زور ،ريو ته ، ”همدرديءَ جو هڪ عجيب رشتو هنن boysن boysوڪرن کي پاڻ ۾ attachedني andڏيو ، ۽ وڏي هڪ پهرين نن taughtي کي هڪ پيالي مان پيئڻ سيکاريو. شايد انھن جي سا similarين ماضي انھن کي بھتر سمجھڻ جي قابل بڻائي toڏيو ته جيئن ھڪ forئي لاءِ ھمدرديءَ جا اھڙا تعلقات اھي سگھن.

هڪ مشهور حيواني ماهر ويلنٽائن بال جو مصنف هندستان ۾ جنگل زندگي (1880) دينا سانچار کي سمجھي ٿي perfectرپور جهنگلي جانور.

هندستان ۾ وحشي childrenارن جون الهيون

صدين کان و Indiansي ھندستاني ماڻھو ofار جي افسانن کان متاثر ٿيا آھن. اھي اڪثر پڙھائيندا آھن ”بگھڙ childrenارن“ جا افسانا جيڪي deepني forestيلي ۾ ويا. پر اهي ر justو ڪهاڻيون ناهن. ملڪ واقعي ڏ witnessو آھي اھڙا ڪيترائي ڪيس. انھيءَ زماني ۾ جهنگلي Sanار سانچار اتر ھندستان جي جنگل ۾ مليو ، چار wيا بهادر childrenار پڻ ھندستان ۾ رپورٽ ٿيا ، ۽ سالن کان و manyيڪ ڪيترائي ظاھر ٿيندا.

انهن ڪهاڻين ۽ افسانن ڪيترن ئي اديبن ۽ شاعرن کي متاثر ڪيو ته اهي پنهنجا فن feاهي feارن جي شڪل ۾. روڊي يارڊ ڪپلنگ ، برطانوي ليکڪ جيڪو ڪيترن ئي سالن تائين انڊيا ۾ رھيو ، پڻ ھندستان جي ralاراڻي storiesار جي ڪهاڻين کان متاثر ٿيو. سانچار جي معجزي جي دريافت کان گھڻو ا Not ، ڪپلنگ theارن جي محبوبن جو مجموعو ”دي جنگل بُڪ“ لکيو ، جنھن ۾ ھڪڙو جوان ”انسان ڪ cub“ ، موگلي ، Indianارتي جنگل ۾ گھمندو ۽ جانورن کي پاليو آھي. انھيءَ طرح دينا سانچار ”ھندستان جي حقيقي زندگيءَ جي موگلي“ طور س knownاتي وي ٿي.

هتي آخر ۾ دينا سنيچار سان ڇا ٿيو

سانچار جي نگران ، پيءُ ارهارڊٽ ، سانچار کي ”سforارو ڏيندڙ“ ڪيمپ ۾ وجھي ،ڏيو ھو ، احتياط سان پنھنجي س “ني ”پيش رفت“ جي سازش ڪئي. سانچار پنهنجي باقي حياتي يتيم خاني جي سن underال هي lived گذاري. انساني رابطن جي 20 سالن کان پوءِ به ، سانچار کي انساني رويي جو ٿورو يا ڪو احساس نه هو.

رومولس ۽ ريمس جي ڪهاڻي ، inنھي boysوڪرن کي جيڪي درياءَ جي ڪناري تي onedڏيا ويا ھئا ، کير پياريائون ۽ بگھڙن پاليو ، ۽ بعد ۾ تهذيب ڏانھن موٽي آيا روم createاھڻ لاءِ ، نام نہاد تهذيب جو مرڪز ، شايد س most کان و Westernيڪ مشهور مغربي جنگل childارن جي ڏند ڪٿا.

سانچار جي ڪهاڻي ، handئي طرف ، قطبي آهي ان جهنگلي ۽ عظيم ڪهاڻي جي سامهون. توھان boyوڪريءَ کي ڪا woodين مان ڪ takeي سگھوٿا ، پر notوڪريءَ جي ڪاs کي outاھر ڪي نه سگھندو ، سندس ڪهاڻيءَ مطابق. سانچار ، ل almost all س allني جهنگلي likeارن وانگر ، سماج ۾ ڪڏھن به مڪمل طور تي ضم ٿي نه سگھندو ، انھيءَ بدران ترجيح ڏيندو ھڪڙي ناخوش وچولي ميدان ۾ رھڻ کي.

جيتوڻيڪ هن اها صلاحيت حاصل ڪئي ته هو پنهنجي پيرن تي س walkو هلڻ جي صلاحيت رکي. ھو پاڻ کي ”مشڪل سان“ تيار ڪري سگھيو ۽ پنھنجي پيالي ۽ پليٽ جو ٽريڪ رکڻ ۾ ڪامياب ٿي ويو. ھو کائڻ کان پھريائين پنھنجو سمورو کا smellو سونگھندو رھيو ، ھميشه ھر شيءِ کان پرھيز ڪندو ر butو خام گوشت. هڪ strangeي عجيب شيءِ جيڪا سنچار ۾ محسوس ڪئي وئي اها هئي ته هن خوشيءَ سان ر smokingو تماڪ ofڪڻ جي انساني عادت اختيار ڪئي ، ۽ هو هڪ وڏو زنجير تماڪ becameڪيندڙ بڻجي ويو. هو 1895 ۾ فوت ٿي ويو ، ڪجهه چيو تپ دق مان.

ڇنڇر ميٿيان - هڪ ٻيو وحشي ٻار ڏکڻ آفريڪا جي ڪوازولو جنگل ۾ مليو

دينا سانچار جي ڪهاڻي ياد ڏياري ٿي هڪ اهڙي ئي وحشي childار جو نالو Saturdayن Saturdayر Mthiyane رکيو ويوجيڪو 1987 جي ڇنڇر تي آفريقي جنگل ۾ پڻ مليو هو. پنجن سالن جو ڇوڪرو ڏکڻ آفريڪا جي KwaZulu Natal جي جهنگ ۾ Tugela ندي جي ويجهو بندرن جي وچ ۾ رهندو هو. رڳو جانورن جھڙو سلوڪ ڏيکاريندي، ڇنڇر ڳالھائي نه سگھيو، چئني پاسن تي ھلندو ھو، وڻن تي چڙھڻ پسند ڪندو ھو ۽ ميوو، خاص ڪري ڪيلا پسند ڪندو ھو. افسوس جو، هو 2005 ۾ هڪ باهه ۾ مري ويو.