Wszystko zaczęło się w 1970 roku, kiedy amerykańska Agencja Ochrony Środowiska (ESSA) opublikowała w prasie zdjęcia wykonane przez satelitę ESSA-7 odpowiadającego biegunowi północnemu. Jedno ze zdjęć pojawiło się przy czystym niebie i odsłoniło ogromną dziurę w miejscu, w którym powinien znajdować się Polak. Fotografie te wywołały ogromne kontrowersje wśród ludzi, którzy zastanawiali się, co za idealnie okrągła dziura namalowana nad Arktyką.
To wtedy redaktor magazynu Flying Saucer i ufolog Ray Palmer znalazł na fotografii opublikowanej przez NASA istotny motyw do rozwijania teorii zaawansowanych podziemnych cywilizacji.
Z drugiej strony mamy historię admirała Richarda E. Byrda omówioną w poprzednim artykule. Ten polarnik zapisał w swoim pamiętniku przeżycia, jakie przeżył podczas lotu nad jednym z Polaków w 1928 roku. Tam, jak opowiadał pilot, był świadkiem istnienia cudownych dolin i obecności prehistorycznych zwierząt.
Doświadczenia te zszokowały opinię publiczną, która zaczęła kwestionować, czy teoria pustej Ziemi jest prawdziwa. W wyniku doświadczenia Byrda, Amadeo Giannini napisał kilka artykułów i książek, takich jak Worlds Beyond the Poles, w których teoretyzował, że Byrd nie przeleciał nad Arktyką, ale przez pomyłkę wszedł do jednego z otworów prowadzących do środka Ziemi. .
Właśnie wtedy Ray Palmer, opierając się głównie na wspomnianej książce Gianniniego, opublikował tę teorię w grudniowym numerze swojego magazynu z 1959 roku, wysyłając na ten temat obszerną korespondencję. Według Gianniniego i Palmera, podczas jego rzekomego lotu nad biegunem północnym w 1947 r. wiceadmirał Byrd przekazał przez radio, że widział pod sobą, że nie jest śnieg, ale obszary lądu z górami, lasami, roślinnością, jeziorami i rzekami oraz: między zaroślami dziwne zwierzę, które wyglądało jak mamut.
Z drugiej strony znaleźliśmy wielkich astronomów i matematyków, którzy poparli teorię Pustej Ziemi. Jednym z nich był prestiżowy dr Edmond Halley, królewski astronom z Anglii w XVIII wieku i odkrywca Komety Halleya. Postulowało to, że Ziemia jest pusta w środku i że w jej wnętrzu znajdują się trzy koncentryczne stożki z roztopionym środkiem lawy, która służyła jako „wewnętrzne słońce”. Newton również wierzył w tę teorię.
Innym naukowcem, który bronił teorii Pustej Ziemi, był Leonhard Euler, osiemnastowieczny geniusz matematyczny. Twierdził, że oprócz tego, że jest pusta, Ziemia ma dwa otwory, które odpowiadają biegunom kuli ziemskiej.
Oprócz teorii naukowych na ten temat pomysł, że Ziemia jest pusta w środku, rozpalił wyobraźnię wielu pisarzy i artystów. Jednym z najbardziej znanych dzieł, które o tym mówią, jest Podróż do wnętrza Ziemi, Juliusz Verne (1864). Innym znanym dziełem jest Przygody Arthura Gordona Pyma Edgara Allana Poe (1833). Te i wiele innych powieści podtrzymywało przy życiu ideę, że Ziemia jest pusta i że zawiera w sobie cywilizację bardziej zaawansowaną niż nasza, mieszkańcy powierzchni.
Obecnie wciąż trwają testy, tym razem z pomocą zaawansowanej technologii, której jesteśmy posiadaczami. W 1965 r. uruchomiono projekt kierowany przez ZSRR: polegał na wykonaniu studni o głębokości 15 km, którą nazwano studnią Kola. Mówi się, że wyniki, które uzyskali w ramach tego projektu, nie zostały ujawnione opinii publicznej i że mogli usłyszeć głosy ludzi i zwierząt za pomocą ultraczułych mikrofonów.
Przeprowadzono również badania fal o niskiej częstotliwości, aby dowiedzieć się, co znajduje się w glebie Ziemi. W tych badaniach odkryto, że między 450 a 500 kilometrów głębokości następuje zmiana powierzchni, rodzaj liniowości, która wyznacza inny pas Ziemi. A po tym zjawisku sygnał falowy jest całkowicie stracony, jakby z tej odległości było coś beznadziejnego. Wychwytywane są tylko drobne, niewyraźne odgłosy i cisza. Ten test nie wyszedł otwarcie na światło dzienne, ale był utrzymywany w tajemnicy przed tymi, którzy przeprowadzali te badania.
Znajdujemy również sprzeczności w rękach uznanych naukowców, którzy twierdzą, że co 30 metrów temperatura Ziemi wzrasta o jeden stopień. Gdyby tak było, jego środek (głębokość 6,500 kilometrów) osiągnąłby temperaturę 220,000 6,000 °C, co oznaczałoby, że temperatura wewnątrz Ziemi byłaby znacznie wyższa niż temperatura skorupy słonecznej, która osiąga zaledwie XNUMX XNUMX °C.
Ale czy ta teoria po prostu sprowadza się na Ziemię? odpowiedź brzmi nie. Zwolennicy tej teorii twierdzą, że inne planety również składają się z dwóch polarnych dziur i wewnętrznego słońca. Po raz kolejny NASA zmodyfikowałaby wykonane zdjęcia planet Układu Słonecznego, aby cenzurować dziury, które mają na biegunach.
Następnie mamy zorzę polarną, o której spekuluje się, że są one wynikiem wewnętrznego słońca znajdującego się w centrum planety. Jednym z obrońców i propagatorów tej teorii był Marshall B. Gardner, autor książki Podróż do wnętrza Ziemi. Gardner twierdził, że na Marsie, Wenus i Merkurym istnieją światła polarne, które pochodzą z promieni ich centralnych słońc, przecinając odpowiednie otwory polarne. Światła polarne, które promieniuje, to światła zorzy polarnej, które nie są spowodowane magnetyzmem, ale centralnym słońcem Ziemi. Zastanawiające pytania dotyczące tej teorii:
- Dlaczego zabrania się latania nad kijkami?
- Dlaczego program Google Earth cenzuruje szerokości geograficzne polarne?
- Dlaczego tropikalne nasiona, rośliny i drzewa unoszą się w słodkiej wodzie wewnątrz gór lodowych?
- Dlaczego tysiące tropikalnych ptaków i zwierząt migruje zimą na północ?
- Dlaczego na Polakach jest goręcej niż 1,500 km od nich?
- Dlaczego NASA cenzuruje obrazy związane z biegunami Ziemi?
