Więź między ludźmi a psami sięga tysięcy lat wstecz. Kiedy ludzie po raz pierwszy migrowali do Ameryki Północnej, przywieźli ze sobą swoje psy. Te udomowione psy były używane do polowań i zapewniały swoim właścicielom cenne towarzystwo. Ale na długo przed przybyciem tu kłów istniały drapieżne psy, które polowały na łąkach i lasach obu Ameryk.
Rzadki i prawie kompletny skamieniały szkielet jednego z tych dawno wymarłych gatunków odkryli paleontolodzy z Muzeum Historii Naturalnej w San Diego. Został odkryty w dwóch ogromnych płytach z piaskowca i mułowca odkrytych w 2019 roku podczas prac budowlanych w dzielnicy Otay Ranch w hrabstwie San Diego.
Ta skamielina pochodzi z grupy zwierząt znanych jako Archeocyony, co tłumaczy się jako „starożytny pies”. Skamielina pochodzi z późnej epoki oligocenu i uważa się, że ma od 24 do 28 milionów lat.
Ich odkrycie było dobrodziejstwem dla naukowców z Muzeum Historii Naturalnej w San Diego, w tym kuratora paleontologii Toma Deméré, badacza ze stopniem doktora Ashley Poust i asystentki kuratorskiej Amandy Linn.
Ponieważ obecne skamieniałości muzeum są niekompletne i ich liczba jest ograniczona, skamielina Archeocyons pomoże zespołowi paleo w uzupełnieniu luk w tym, co wiedzą o starożytnych psich stworzeniach, które żyły w miejscu znanym obecnie jako San Diego dziesiątki milionów lat temu .
Czy dzisiaj chodzili na palcach jak psy? Czy mieszkali na drzewach, czy zakopywali się w ziemi? Co jedli i jakie stworzenia na nie polowały? Jaki był ich związek z wymarłymi gatunkami psów, które były przed nimi? Czy to zupełnie nowy gatunek, który jeszcze nie został odkryty? Ta skamielina dostarcza badaczom SDNHM kilku dodatkowych elementów niekompletnej ewolucyjnej układanki.
Skamieniałości archeocyonów odkryto na północno-zachodnim Pacyfiku i na Wielkich Równinach, ale prawie nigdy w południowej Kalifornii, gdzie lodowce i tektonika płyt rozproszyły, zniszczyły i zakopały liczne skamieniałości z tego okresu głęboko pod ziemią. Głównym powodem, dla którego ta skamielina Archeocyons została odkryta i wysłana do muzeum, jest ustawodawstwo Kalifornii, które nakazuje paleontologom obecność na dużych placach budowy w celu zlokalizowania i zabezpieczenia potencjalnych skamielin do przyszłych badań.
Pat Sena, monitor paleo w Muzeum Historii Naturalnej w San Diego, badał skaliste odpady poflotacyjne w projekcie Otay około trzy lata temu, kiedy zobaczył coś, co wydawało się być małymi białymi kawałkami kości wyłaniającymi się z wykopanej skały. Narysował czarny marker Sharpie na kamykach i kazał przenieść je do muzeum, gdzie badania naukowe zostały natychmiast wstrzymane na prawie dwa lata z powodu pandemii.
2 grudnia 2021 roku Linn rozpoczął pracę nad dwiema dużymi skałami, używając małych narzędzi rzeźbiarskich i tnących oraz pędzli, aby stopniowo usuwać warstwy kamienia.
„Za każdym razem, gdy odkrywałem nową kość, obraz stawał się wyraźniejszy” – powiedział Linn. „Powiedziałbym:„ Och, spójrz, tutaj ta część pasuje do tej kości, tutaj kręgosłup rozciąga się do nóg, tutaj znajdują się pozostałe żebra”.
Według Ashleya Pousta, gdy kość policzkowa i zęby skamieniałości wyłoniły się ze skały, stało się jasne, że był to starożytny gatunek psowatych.
W marcu 2022 roku Poust był jednym z trzech międzynarodowych paleontologów, którzy ogłosili odkrycie nowego szablozębnego drapieżnika podobnego do kota, Diegoaelurusa, z epoki eocenu.
Ale tam, gdzie starożytne koty miały tylko zęby rozdzierające mięso, wszystkożerne psowate miały zarówno zęby tnące z przodu, aby zabijać i zjadać małe ssaki, jak i płaskie zęby przypominające trzonowce z tyłu ust, używane do miażdżenia roślin, nasion i jagód. Ta mieszanka zębów i kształtu czaszki pomogła Deméré zidentyfikować skamielinę jako Archeocyon.
Skamielina jest w pełni nienaruszona, z wyjątkiem części jej długiego ogona. Niektóre kości zostały pomieszane, prawdopodobnie w wyniku ruchów ziemi po śmierci zwierzęcia, ale jego czaszka, zęby, kręgosłup, nogi, kostki i palce są kompletne, dostarczając wielu informacji na temat zmian ewolucyjnych Archeocyonów.
Długość kostek skamieniałości w miejscu, w którym łączyły się ze ścięgnami Achillesa, sugeruje, że Archeocyony przystosowały się do ścigania zdobyczy na duże odległości przez otwarte łąki. Uważa się również, że jego mocny, muskularny ogon mógł służyć do utrzymywania równowagi podczas biegania i wykonywania ostrych zakrętów. Istnieją również wskazówki z jego stóp, że prawdopodobnie mógł żyć lub wspinać się na drzewach.
Fizycznie Archeocyony były wielkości dzisiejszego szarego lisa, miały długie nogi i małą głowę. Chodził na palcach i miał nie chowane pazury. Jego bardziej przypominający lisa kształt ciała różnił się znacznie od wymarłego gatunku znanego jako Hesperocyony, które były mniejsze, dłuższe, miały krótsze nogi i przypominały współczesne łasice.
Podczas gdy skamielina Archeocyons jest nadal badana i nie jest wystawiana publicznie, muzeum ma dużą wystawę na pierwszym piętrze ze skamieniałościami i ogromnym muralem przedstawiającym stworzenia, które żyły w regionie przybrzeżnym San Diego w czasach starożytnych.
Ashley Poust powiedział dalej, że jedno ze stworzeń na obrazie artysty Williama Stouta, podobne do lisa stworzenie stojące nad świeżo zabitym królikiem, jest podobne do tego, jak wyglądałby Archeocyon.
