Dolina Isdalen, która znajduje się w pobliżu norweskiego miasta Bergen, jest często nazywana przez miejscowych „doliną śmierci” nie tylko dlatego, że wielu obozowiczów od czasu do czasu ginie w górach w regionie, ale także dlatego, że w średniowieczu zdradzieckie zbocza były popularne miejsce samobójstw. Jednak 29 listopada 1970 r. przydomek stał się jeszcze bardziej istotny, gdy rodzina spacerująca po okolicy dokonała przerażającego odkrycia.
Pierwsi policjanci, którzy przybyli na miejsce zdarzenia, zauważyli, że w dolinie unosi się charakterystyczny zapach palonego mięsa. Po dokładniejszej analizie miejsca zdali sobie sprawę, że źródłem zapachu było ciało kobiety uwięzione między kilkoma dużymi skałami. Ciało było tak mocno zwęglone, że było zupełnie nie do poznania, chociaż jego plecy pozostały tajemniczo nietknięte.
Sekcja zwłok wykazała później, że kobieta mogła żyć, gdy jej ciało zaczęło płonąć, pomimo ponad 50 tabletek nasennych znalezionych w jej żołądku. Ponadto na miejscu zbrodni było też kilka innych dziwnych elementów. Na przykład, chociaż ubrania kobiety również były mocno spalone, śledczy zauważyli, że metki zostały strategicznie wycięte.
Jej rzeczy, w tym biżuterię i zegarek, zostały usunięte i umieszczone specjalnie wokół ciała ofiary, co dla jednego z pierwszych śledczych przybyłych na miejsce zdarzenia wydawało się być częścią „pewnej ceremonii”. Byłby to jednak dopiero początek tego, co stałoby się największą tajemnicą w historii Norwegii.
Prowadzenie śledztw
Mimo całego rozgłosu w sprawie, lokalna policja nie była w stanie zidentyfikować kobiety, która stała się znana tylko jako „Kobieta z Isdalen”, z powodu doliny, w której została znaleziona. Był nawet pewien postęp w przypadku, gdy jej odciski palców pasowały do bagażu znalezionego na stacji kolejowej w Bergen, ale zamiast wyjaśnić imię i pochodzenie kobiety, zawartość walizki jeszcze bardziej zdezorientowała policję.
Znaleziono ubrania, pamiętnik i pocztówkę, ale nic nie było istotne. W praktyce wydawało się, że wszystko, co mogło zidentyfikować kobietę, zostało celowo usunięte. Pocztówka doprowadziła policję do włoskiego fotografa, który ją oddał. W tym czasie fotograf powiedział śledczym, że kiedyś jadł z tą kobietą kolację, ale dał jasno do zrozumienia, że wcześniej jej nie znał. Z wyjątkiem tego raportu nie był w stanie udzielić policji żadnych przydatnych informacji.
Kiedy funkcjonariusze zbadali pamiętnik, znaleźli zakodowane części. Mniej więcej w tym czasie pojawiły się już doniesienia, że widziano kobietę robiącą notatki podczas wojskowego testu nowych rakiet w zachodniej Norwegii, co mogło wskazywać na szpiegostwo, ale ten aspekt śledztwa nie powiódł się. Poza przyziemnymi przedmiotami, które każdy podróżnik mógłby zabrać ze sobą, bagaż „Kobiety z Isdalen” zawierał również peruki i monety z różnych krajów.
Dopiero po długim śledztwie policja w końcu zdołała prześledzić pochodzenie niektórych przedmiotów w bagażu i zaczęła przesłuchiwać sklepikarzy i innych świadków, którzy mieli kontakt z kobietą z Isdalen.
Zeznanie świadka i wersja policyjna
Świadkowie przesłuchiwani przez policję powiedzieli, że widzieli nawet elegancką, dobrze ubraną kobietę, która bardzo dobrze mówiła po angielsku, ale z jakimś akcentem. Zameldowała się w hotelu, ale prawdopodobnie używała fałszywego nazwiska.
Na podstawie tej relacji śledczy byli w stanie ustalić, że nienazwana kobieta podróżowała po Norwegii i Europie. Zaczęła używać różnych pseudonimów i fałszywych paszportów do meldowania się w hotelach. Ponadto kody w dzienniku były prawdopodobnie związane z miejscami, które odwiedziła kobieta. Niestety na tym zakończyło się śledztwo.
Bez dalszych wskazówek, policja ostatecznie ogłosiła samobójstwo kobiety Isdalen (z powodu pigułek nasennych znalezionych podczas autopsji), chociaż nie było jasnego wyjaśnienia celowego spalenia ciała i odległego miejsca, w którym została znaleziona. Kobieta otrzymała katolicki pogrzeb w 1971 roku, a sprawa została umorzona pomimo wielu pytań bez odpowiedzi.
Nowe śledztwo możliwe rozwiązanie sprawy the
Kilkadziesiąt lat później tajemnicza śmierć Kobiety z Isdalen jest ponownie przedmiotem dochodzenia, dzięki dużym postępom w dziedzinie medycyny sądowej od lat 1970., w tym testom DNA i analizie izotopowej.
Podbródek poparzonej kobiety nie został pochowany wraz z resztą jej ciała w 1971 roku. W rzeczywistości pozostawiono go w aktach policyjnych do ewentualnej przyszłej analizy. Na podstawie tego i rzeczy ofiary śledczy wyposażeni w nowoczesne urządzenia byli w stanie naszkicować oś czasu, która wskazywała, że kobieta przeniosła się z Europy Środkowej lub Wschodniej (prawdopodobnie z Francji lub Niemiec) przed lub w trakcie II wojny światowej.
Jej pochodzenie, w połączeniu z faktem, że zeznania świadków mówią, że mówiła kilkoma językami, doprowadziły do popularnej teorii, że Kobieta z Isdalen była szpiegiem. W rzeczywistości Norwegia była miejscem wielu działań szpiegowskich podczas zimnej wojny, ponieważ znajdowała się na pierwszej linii frontu między Rosją a Zachodem. Jednak Kobieta z Isdalen zmarła w tajemniczy sposób, prawdopodobnie dlatego, że ktokolwiek ją zabił, bardzo się starał, aby nigdy nie została zidentyfikowana.
Chociaż może to oznaczać, że jej pełna historia może nigdy nie zostać poznana, badacze mają nadzieję, że uda im się przynajmniej znaleźć jej krewnych, aby mogła wreszcie odpocząć w pokoju w bardziej godny sposób.
