Omayra Sánchez Garzón, 13-letnia Kolumbijka, która spokojnie mieszkała ze swoją małą rodziną w miasteczku Armero w Tolimie. Ale nigdy nie myślała, że mroczny czas otacza ich ciszą natury i wkrótce pochłonie całe ich terytorium, czyniąc je jednym z śmiertelne katastrofy w historii ludzkości.
Tragedia w Armero
13 listopada 1985 r. niewielka erupcja wulkanu Nevado del Ruiz, który znajduje się w pobliżu terytorium Armero, wytworzyła ogromny lahar (przepływy błotne popiołu wulkanicznego zmieszanego z wodą) gruzu wulkanicznego zmieszanego z lodem, który zakopał i zniszczył całe miasto Armero i 13 innych wiosek w Tolimie, powodując około 25,000 XNUMX zgonów. Ta tragiczna kontynuacja staje się znana jako Tragedia Armero — najbardziej śmiercionośny lahar w historii.
Los Omayry Sánchez
Przed wybuchem Sánchez była w domu ze swoim ojcem Álvaro Enrique, który był kolekcjonerem ryżu i sorgo, bratem Álvaro Enrique i ciotką Maríą Adela Garzón, a jej matka María Aleida podróżowała do Bogoty w interesach.
W noc katastrofy, kiedy po raz pierwszy dał się słyszeć odgłos zbliżającego się laharu, Sánchez i jej rodzina nie spali, obawiając się zbliżającego się popiołu z erupcji. Ale w rzeczywistości lahar był bardziej przerażający i znacznie większy poza ich wyobrażeniem, co wkrótce uderzyło w ich dom, w wyniku czego Sánchez zostaje uwięziona pod kawałkami betonu i innymi gruzami, które przybyły z laharem i nie może się uwolnić.
Największy wysiłek, aby uratować Omayrę Sánchez uwięzioną w wulkanicznym błocie
Przez kilka następnych godzin była zalana betonem i błotem, ale wciska rękę przez szczelinę w gruzach. Kiedy przybyły ekipy ratownicze i ratownik zauważył jej rękę wystającą ze sterty gruzu i próbował jej pomóc, zdali sobie sprawę, że jej nogi były całkowicie uwięzione pod dużą częścią dachu jej domu.
Chociaż różne źródła podają różne stwierdzenia, w jakim stopniu Omayra Sánchez został uwięziony. Niektórzy mówią, że Sánchez była „uwięziona po szyję”, podczas gdy Germán Santa Maria Barragan, dziennikarz, który pracował jako wolontariusz w tragedii Armero, powiedział, że Omayra Sánchez była uwięziona po pas.
Sánchez utknęła i była nieruchoma od pasa w dół, ale jej górna część ciała była częściowo wolna od betonu i innych gruzu. W ciągu dnia ratownicy w miarę możliwości usuwali płytki i drewno wokół jej ciała.
Gdy została uwolniona od pasa w górę, ratownicy próbowali ją wyciągnąć, ale okazało się, że jest to niemożliwe bez połamania jej nóg.
Za każdym razem, gdy ktoś ją ciągnął, poziom wody również podnosił się wokół niej, tak że wydawało się, że utonie, jeśli nadal będą to robić, więc ratownicy bezradnie założyli oponę wokół jej ciała, aby utrzymać ją na powierzchni.
Później nurkowie odkryli, że nogi Sánchez zostały złapane pod drzwiami z cegły, a ramiona ciotki mocno zacisnęły się wokół jej nóg i stóp.
Omayra Sánchez, odważna kolumbijska dziewczyna
Pomimo swojej trudnej sytuacji, Sánchez pozostała stosunkowo pozytywnie nastawiona, śpiewając dla dziennikarza Barragana, prosząc o słodkie jedzenie, pijąc napoje gazowane, a nawet zgadzając się na wywiad. Czasami bała się i modliła się lub płakała. Trzeciej nocy zaczęła mieć halucynacje, mówiąc: „Nie chcę się spóźnić do szkoły” i wspomniał o egzaminie z matematyki.
Dlaczego nie udało się uratować Omayry Sánchez?
Pod koniec życia oczy Sáncheza zaczerwieniły się, twarz spuchła, a ręce zbielały. Nawet kiedyś poprosiła ludzi, aby ją opuścili, aby mogli odpocząć.
Kilka godzin później ratownicy wrócili z pompą i próbowali ją ratować, ale jej nogi ugięły się pod betonem, jakby klęczała, i nie można było jej uwolnić bez przecięcia nóg.
Nie mając wystarczającego sprzętu chirurgicznego, aby uchronić ją przed skutkami amputacji, bezradni medycy postanowili pozwolić jej umrzeć, ponieważ byłoby to bardziej humanitarne.
W sumie Sánchez spędziła prawie trzy nieznośne noce (ponad 60 godzin), zanim zmarła około godziny 10:05 16 listopada z powodu narażenia, najprawdopodobniej z powodu gangreny i hipotermii.
Ostatnie słowa Omayry Sánchez
W ostatnim momencie na nagraniu pojawia się Omayra Sánchez, mówiąc:
„Mamo, jeśli słuchasz, a myślę, że tak, módl się za mnie, abym mógł chodzić i być zbawiony, i aby ci ludzie mi pomogli. Mamo, kocham cię i tatę i mojego brata, do widzenia mamo.
Odwaga i godność Omayry Sánchez poruszyła miliony serc na całym świecie, a zdjęcie Sánchez, zrobione przez fotoreportera Franka Fourniera na krótko przed jej śmiercią, zostało opublikowane w różnych mediach na całym świecie. Został później oznaczony jako „Światowe zdjęcie prasowe roku za rok 1986”.
Dziś Omayra Sánchez pozostała niezapomnianą pozytywną postacią w kulturze popularnej, o której pamięta się poprzez muzykę, literaturę i różne pamiątkowe artykuły, a jej grób stał się miejscem pielgrzymek. Możesz znaleźć jej pomnik nagrobny tutaj.
