De Blythe Intaglios, vaak bekend als de Nazca-lijnen van Amerika, zijn een reeks enorme geogliefen in de Colorado-woestijn, vijftien mijl ten noorden van Blythe, Californië. Alleen al in het zuidwesten van de Verenigde Staten zijn er ongeveer 600 intaglio's (antropomorfe geogliefen), maar wat die rond Blythe onderscheidt, is hun schaal en complexiteit.
Zes figuren bevinden zich op twee plateaus op drie verschillende plaatsen, allemaal binnen een straal van 1,000 voet van elkaar. De geogliefen zijn afbeeldingen van personen, dieren, objecten en geometrische vormen die van bovenaf bekeken kunnen worden.
Op 12 november 1931 vond de piloot van het legerluchtkorps George Palmer de Blythe-geoglyphs terwijl hij van de Hoover Dam naar Los Angeles vloog. Zijn bevinding leidde tot een onderzoek van de regio, wat ertoe leidde dat de massieve figuren werden aangewezen als historische locaties en nagesynchroniseerd werden "Reuzenwoestijnfiguren." Bij gebrek aan geld als gevolg van de Grote Depressie zou aanvullend onderzoek van de site moeten wachten tot de jaren vijftig.
De National Geographic Society en het Smithsonian Institution stuurden in 1952 een team van archeologen om de diepdruk te onderzoeken, en een verhaal met luchtfoto's verscheen in de septembereditie van National Geographic. Het zou nog vijf jaar duren om de geogliefen te herbouwen en hekken te installeren om ze te beschermen tegen vandalisme en schade.
Opgemerkt moet worden dat verschillende geogliefen duidelijke bandenschade hebben als gevolg van het feit dat de locatie tijdens de Tweede Wereldoorlog door generaal George S. Patton werd gebruikt voor woestijntraining. De Blythe Intaglios worden nu beschermd door twee heklijnen en zijn te allen tijde beschikbaar voor het publiek als historisch historisch monument nr. 101.
Men denkt dat de Blythe Intaglios zijn gemaakt door indianen die langs de Colorado-rivier woonden, hoewel er geen overeenstemming is over welke stammen ze hebben gemaakt en waarom. Een theorie is dat ze werden gebouwd door de Patayan, die de regio regeerden vanaf ca. 700 tot 1550 na Christus.
Hoewel de betekenis van de symbolen onzeker is, geloven de inheemse Mohave- en Quechan-stammen in de regio dat de menselijke figuren Mastamho, de Schepper van de aarde en al het leven symboliseren, terwijl de dierlijke vormen Hatakulya vertegenwoordigen, een van de twee bergleeuwen/mensen die speelden een rol in het scheppingsverhaal. Inboorlingen in het gebied voerden in de oudheid rituele dansen uit om de Schepper van het leven te eren.
Omdat geogliefen moeilijk te dateren zijn, is het moeilijk te zeggen wanneer ze zijn gemaakt, hoewel men denkt dat ze tussen de 450 en 2,000 jaar oud zijn. Sommige van de enorme sculpturen zijn archeologisch verbonden met 2,000 jaar oude klifwoningen, wat de laatste theorie geloofwaardig maakt. Een nieuwere studie van de University of California, Berkeley, heeft ze echter gedateerd op ongeveer 900 na Christus.
De grootste diepdruk, die zich uitstrekt over 171 meter, toont een mannenfiguur of gigantisch. Een secundaire figuur, 102 voet lang van top tot teen, beeldt een man af met een prominente fallus. De laatste menselijke figuur is noord-zuid georiënteerd, de armen zijn gespreid, de voeten wijzen naar buiten en de knieën en ellebogen zijn zichtbaar. Het is 105.6 voet lang van top tot teen.
Op de diepdruk van de visser staat een man met een speer, twee vissen onder hem en een zon en een slang erboven. Het is de meest controversiële van alle symbolen sinds sommigen denken dat het in de jaren dertig is uitgehouwen, ondanks het feit dat de meerderheid van de mensen vindt dat het aanzienlijk ouder is.
Men denkt dat de afbeeldingen van dieren paarden of poema's zijn. De ogen van een ratelslang zijn gevangen in de vorm van twee kiezelstenen in een diepdruk van een slang. Het is 150 voet lang en is door de jaren heen door auto's vernietigd.
De Blythe Glyphs zijn, als niets anders, een uitdrukking van de Indiaanse kunstvorm en een glimp van het artistieke vermogen van die tijd. De Blythe-geogliefen zijn gemaakt door zwarte woestijnstenen weg te schrapen om lichter gekleurde aarde eronder te onthullen. Ze creëerden begraven patronen door stenen te stapelen die vanuit het midden langs de buitenhoeken werden verplaatst.
Sommigen speculeren dat deze prachtige grondsculpturen bedoeld waren als religieuze boodschappen aan voorouders of tekeningen aan goden. Deze geogliefen zijn inderdaad onopvallend vanaf de grond en moeilijk, zo niet onmogelijk, te begrijpen. De foto's zijn duidelijk van bovenaf, en zo zijn ze in de eerste plaats gevonden.
Boma Johnson, een archeoloog van het Bureau of Land Management in Yuma, Arizona, zei dat hij het niet kon “denk aan een enkele [diepdrukgeval] waar [een persoon] op een heuvel zou kunnen staan en naar [een diepdruk in zijn geheel] zou kunnen kijken.”
De Blyth Intaglio's behoren nu tot de grootste van Californië's Indiaanse kunstwerken, en de kans om vergelijkbare, begraven geogliefen in de woestijn te ontdekken, blijft bestaan.
