Op 4 maart 25 omstreeks 1 uur reed vrachtwagenchauffeur Barbara Leverton een tankstation in Wyoming binnen. Terwijl ze van haar koffie nipte, wierp ze een blik op de achtergelaten vuilniszakken – althans zo leek het van een afstand. Maar hoe langer ze naar de plek keek, hoe achterdochtiger het werd.
Barbara besloot dichterbij te komen. Haar voorgevoel klopte. Het bleek dat wat een gewone vuilniszak leek, in feite het lichaam van een jonge vrouw was. Het lichaam was naakt en rustte op een besneeuwde dijk. Doodsbang ging Barbara naar haar vrachtwagen, waar ze andere chauffeurs via CB-radio over haar vondst informeerde. Ze informeerden de politie over deze uitzending en kwamen kort daarna ter plaatse.
De bittere kreek Betty Jane Doe
Vanwege de positie van het lichaam van de vrouw, ontdekten onderzoekers dat het uit de vrachtwagen was gegooid, wat betekent dat de vrouw ergens anders was vermoord. Uit de autopsie bleek dat wat ze voor haar dood had meegemaakt, gruwelijk was. Bitter Creek Betty Jane Doe (zo werd ze genoemd), werd geslagen, gemarteld, gewurgd en verkracht. De directe doodsoorzaak was de punctie van het wiggenbeen. De moordenaar stak in een van haar neusgaten, mogelijk een ijspriem, die de basis van de schedel binnendrong en onmiddellijk de dood veroorzaakte.
De vrouw zou tussen de 24 en 32 jaar oud zijn. De karakteristieke kenmerken waren een litteken van een keizersnede, een litteken op de linkerkuit en een getatoeëerde roos op de rechterborst. Aan haar linkerringvinger droeg ze een gouden ring die mogelijk als trouwring werd beschouwd. Onderzoekers vonden naast haar lichaam roze ondergoed en joggingbroek.
Arizona tatoeage
Lage temperaturen in die tijd vertraagden de ontbinding van het lijk, dus het was in zeer goede staat. Onderzoekers dachten dat Jane Doe snel zou worden geïdentificeerd, maar dit gebeurde niet. Het beeld van de vrouw werd beoordeeld door de publieke opinie, maar helaas heeft niemand die haar mogelijk kent zich gemeld.
Het was echter een succes om de tatoeëerder te vinden die een roos op het lichaam van de vermoorde vrouw had getatoeëerd. De tattooshop was gevestigd in Arizona en zijn medewerker herinnerde zich haar cliënt nog heel goed. Ze getuigde dat ze een lifter was die van staat naar staat reisde. Deze tip werpt nieuw licht op de zaak. De vrouw moet het slachtoffer zijn geworden van degene die haar een lift aanbood.
NamUs
In 2011 is alle informatie over een onbekende vrouw ingevoerd in de landelijke database – NamUs, een systeem dat informatie en bewijsmateriaal verzamelt over niet-geïdentificeerde personen. Het bevat ook een database met vermiste personen die automatisch zoekt naar mogelijke overeenkomsten. Desondanks is de vrouw tot nu toe met niemand in verband gebracht.
De Sheridan County Jane Doe - het tweede niet-geïdentificeerde slachtoffer
In 2012 creëerde Steve Woodson een speciale taakeenheid die bestond uit het beste FBI-personeel. Onderzoekers keerden terug naar oude, onopgeloste zaken in de hoop dat ze dankzij de vooruitgang van wetenschap en technologie zouden kunnen worden opgelost. De eerste zaak die de groep onderzoekers begon te behandelen, was de zaak van Sheridan County Jane Doe.
Op 13 april 1992 werd het stoffelijk overschot van een jonge vrouw gevonden in een sloot langs de snelweg in Wyoming. Door de verregaande ontbinding van het lichaam was de vrouw onherkenbaar. Haar leeftijd werd geschat op 16-21. Ook zij werd voor haar dood verkracht en gemarteld.
Sheridan County Jane Doe stierf toen ze met een stomp voorwerp op het hoofd werd geslagen en vervolgens uit een rijdende auto werd gegooid. Een speciale taakeenheid startte een onderzoek door de twee zaken met elkaar te vergelijken. Het duurde niet lang. Het DNA op de lichamen van beide vrouwen kwam overeen met één dader.
Wie was de moordenaar van Pamela Rose McCall?
Een jaar voorafgaand aan de moord op deze twee Wyoming Jane Does, op 10 maart 1991, bevond het lichaam van Pamela Rose McCall zich in Tennessee, nabij de Interstate-65 Highway.
De omstandigheden van alle drie de zaken leken op elkaar en de DNA-testen brachten deze moorden met elkaar in verband. Vast staat dat al deze moorden zijn gepleegd door één onbekende dader.
Verdachte
De modus operandi van de moordenaar omvat de volgende details: alle drie waren ze ofwel zwanger of hadden ze een voorgeschiedenis van bevalling, 32 jaar en jonger, en hadden ze bruin haar. McCall werd gewurgd; de andere Jane Doe werd mogelijk geslagen. Seksueel geweld was ook consequent duidelijk in alle drie de moorden. Sieraden (indien aanwezig) en schoeisel ontbraken ook voor elk; hoewel Bitter Creek Betty het enige naakte slachtoffer was.
In mei 2020 werd Clark Perry Baldwin, 59, een voormalige langeafstandsvrachtwagenchauffeur uit Waterloo, Iowa, gearresteerd en beschuldigd van de moord op de drie slachtoffers, samen met die van het ongeboren kind van Pamela McCall. Het onderzoek was gebaseerd op DNA-testen die de aanwijzing onthullen dat Baldwin verband houdt met deze moorden.
In de zomer van 1992 werd Tammy Jo Zywicki vermist op haar rit van Evanston, Illinois, naar Grinnell College in Iowa. Ze is voor het laatst gezien nadat haar auto kapot ging op een snelweg in Illinois. Getuigen vertelden de autoriteiten dat een man in een oplegger werd gezien in de buurt van haar voertuig. Tammy's lichaam werd negen dagen later gevonden in Missouri. Ze was acht keer seksueel misbruikt en gestoken.
Onderzoekers geloven dat Clark Baldwin mogelijk in verband wordt gebracht met de moorden op verschillende andere vrouwen, waaronder Tammy. Later werd Baldwin echter uitgesloten als verdachte in de zaak Tammy Zywicki. De Iowa Division of Criminal Investigation, de Illinois State Police-afdeling en de Chicago FBI voeren het verdere onderzoek uit. (Lees dit voor meer informatie over het persoonlijke leven van Clark Perry Baldwin dit artikel.)
Laatste woorden
Tot op heden zijn noch de Sheridan County Jane Doe, noch de Bitter Creek Betty Jane Doe geïdentificeerd. En de zaken van al deze moorden, inclusief de moorden op Pamela Rose McCall en Tammy Jo Zywicki, zijn tot op de dag van vandaag onopgelost gebleven.
